1 yaşındayım:
Çok mutluyum:”Annem her an benle!”
2 yaşındayım:
“Annem arasıra benle (neler oluyor acaba?
3 yaşındayım:
“Annem işte, bakıcı benle
5 yaşındayım:
“Annem toplantıda, büyükannem benle
7 yaşındayım:
“Annem seminerde; sınıftayım, öğretmenim benle.
13 yaşındayım ergenlik modundayım:
“Annem (hâlen çalışmak zorundaymış), arkadaşlarım benle.
17 yi dolduruyorum bu baharda.
Annem işyorgunu. Dersânedeyim, okuldayım, kafedeyim: öğretmenim benle.
20 sinde ışıl ışıl bir gencim.
Annem evde yok. Kankimler benle.
23’ümde bir işe girdim.
Annem evde artık.
Bense işte!
30’umdayım, düşünüyorum….
Annemle en son ne zaman birlikte güzel bir vakit geçirebildik?
Bir gariplik var bu işte!
35’imdeyim, evliyim.
Annem kendi evinde, ben kendi evimde.
40 oldum artık…
Annem yolumu gözlüyor.
Tıpkı çocukken benim onun yolunu gözlediğim gibi…
50’ye merdiven dayadım.
Bende yaşlanmayan tek arzu:
“Kalbimi kalbinin üstüne getirerek ona sarılmak.
Ve dizlerine uzanmak, yaşlanmış iş yorgunu dizlerine…”
55’imde bir annenin yanındayım artık dâim olarak: Çocuklarımın annesin yanındayım!
Annemse, kabrinde kendi hâliyle,
Bense onun hasretiyle. . .
Alışageldiğimiz hayat akışı içinde en ciddi ihmâlimiz: çocuklarımız…
Oysa nasıl da seyretmekten bıkılmayacak hârikulâde bir dizi film gibi; halden hâle, renkten renge, şekilden şekle bürünüveriyorlar.
Onları izlemeyi ihmâl ettikçe,
Hayat Sinemasının hızla değişen perdeleri arasında eski halleriyle bulamayacağız hiçbir zaman.
Elimizde kumanda niyetine tuttuğumuz âletin (yani hiç büyümeyeceklerine dâir zanlarımızın) “durdurma-başlatma,
geri sarma, ” vasfının olmadığını idrak ettiğimizde, hüsranlı bir geç kalınmışlık olmasın inşallah. . .
Çocuğunu bugün sev, bugün öp-kokla.
Bugün tut ellerini.
Onu bugün seyret,
Bugünkü bölümünü sakın kaçırma!
Yarına izlemediğin bölümleriyle çıkmayasın ey sevgili anne…
Ey güzel anne …
