Duygusal şiddet:
Bakışlarıyla, ses tonuyla, sessiz cevaplarıyla, tepkisizlikleriyle, yüzündeki soğuk tebessümüyle, en basit bir sarılma ihtiyacını reddetmesiyle derin yaralar açan “Bakıcı Dehşeti”, çocuklarımızın “Sessiz
Çığlık”larına neden oluyor!
Günün getirdiği şartlarla çalışmak zorunda kalan annelerin en büyük sıkıntısı; çocuğunu teslim edeceği insanı bulmak.
Prezantabl, lisans sahibi, tecrübeli, evimde bakacak, oyun oynaya bilecek ,sigara içmeyen, yabancı dil bilen vs… gibi istekler ön planda görünse de; tüm annelerin asıl istediği çocuğuna şefkat gösterebilecek, duygularına önem gösterecek birini bulmak.
Maalesef bu, hiç bir görsel de bulunamayacak bir özellik.
Dış görünüşü ve referansları, size en fazla tahmin hakkı kazandırır.
Evinizdeki kameradan sadece fiziksel olayları takip edebilirsiniz.
Evdeki atmosferin cereyanında kalan sadece çocuktur.
Kreşlerde de aynı durum geçerli.
Yakın zamanda şahit olduğum bir olay;
kardeş olan iki öğretmenlerinin bağrışmaları arasında kalan çocuklar kreşe dönmek istemeyecek kadar korkmuşlar.
Evet tartışma, bağrışma her ortamda istemesek de maruz kaldığımız durumlar.
Bunlar hayatta inkar edemediğimiz gerçeklerimiz.
Asıl sorun, bireysel şefkate ihtiyacı olan çocuğun böylesi durumlara şahit olunca; sarılma ve güvende olduklarını hissettirme işinin ihmal edilmesi!
Prosedürde (prosedürde olsa da farketmez kişisel merhamet ve şefkat olmadığı müddetçe çocuklar kendini güvende hissedemez)samimi sarılma ve güven telkini olmayınca, maalesef hesapta sorulamıyor.
Kısacası ciddi bir tehlike olan duygusal şiddet, çoğu zaman uygulayanın bile farkında olmadığı kısır bir döngü.
Muhatap çocuk olunca bunu tespit etmek çok zor.
Ev, aile, çocuk gibi sorumlulukların yanı sıra geçimi de üstlenen annenin, zor olsa da titiz davranması çok önemli.
Ayrı kalmanın telafisini her istediğini yaparak bastırmak yerine; çocuğun geçirdiği duygusal travmaların tespitine çalışması, bakıcısının resimlerini yaptırmakla fikir edinebilmesi, sorular sorarak gün içindeki durumları kontrol etmesi, bir nebzede olsa erken teşhisi kolaylaştırır.
Mümkünse annelerin en az 0-2 yaş arasında (bu yaşlarda çocuklarda gözlem daha zor olduğundan) kendi bakması tavsiye edilir.
İleride daha fazla problem çıkartabilecek ruhsal durumların önüne geçmesi açısından ciddiyetle değerlendirilmesi gereken bir tercih olduğunu düşünüyorum….
Gülhanım Polat
https://gucaliskan.blogspot.com
gucaliskan@hotmail.com
