Çok değerli anneler babalar;
Bu yazıdan sonra, çocuğunuzu “yeniden” değerlendireceğinizi ve var gücünüzle onu anlamaya gayret edeceğinizi düşünüyoruz.
Çocuk, kendi evinde annesi babası yüzünden travma da yaşamış olsa, dram içinde bir yaşamda yetişmiş olsa da “yine” annesini, ailesini özler.
Çünkü çocuk;
Bir gün gelir de ebeveyni tarafından mutlaka “anlaşılacağını” hep ümit eder.
İşte onun sadece bu duygusu, ona saygı duyulması için yeter de artar.
Başka sebep aramayın. Bu görüşümüzü perçinleyelim izninizle.
Çocuğun, kendisine ne kadar eziyet etmiş olurlarsa olsunlar, annesi babası hakkındaki “şapka çıkarılacak” derecede masum duygularını anlayabilmek adına, aşağıdaki araştırmayı gerekiyorsa defalarca okuyabilirsiniz.
Şöyle ki;
“Amerika Birleşik Devletleri’nde hükümet tarafından 2003 yılında yapılmış bir araştırma şöyledir:
– Hükümet, ülkedeki tam 170.000 çocuğa ebeveynleri tarafından kötü davranıldığını, yaptırdığı bilimsel bir araştırma sonucunda tespit etmiştir.
– Bu çerçevede, kötü muamele görmüş 523.000 çocuk ve genç, evlerinden tek tek toplatılmıştır. Çocuklar, hükümetin sağladığı fonlarla çalışmakta olan bakım evlerine, grup yaşama ve grup oturma mekanlarına yerleştirilmişlerdir.
– Ancak ne var ki, evlerinde gerçekten çok kötü muamele görmüş olan bu çocukların, bulundukları nezih ortamlarda, tatmin olacakları mutluluğu yaşamadıkları görülmüştür.
– Kötü muamele görmüş olan bu çocuklar, onları bakıp büyütmüş olan annelerine babalarına çoğunlukla bağlı kalmışlardır. Her şey yolunda gittiğinde, devlet tarafından evlerine dönmelerine bir gün izin verileceğini umut etmeyi düşünmüşlerdir…”
(Turhan Yörükan: Bağlanma ve Sonraki Yaşlarda Görülen Etkileri. İş Bankası Kültür Yayınları s.3)
Bu yüzden yeri geldikçe hep diyoruz ki;
Çocuk, özellikle 10-12 yaşlarına kadar ebeveynini her durumda affetmeye, onları bağışlamaya, onlara sarılmaya hazırdır.
Dr. Yaşar Kuru
