Çocukluğumun erik ağacını özledim.. Çocukluğumun bakkal amcasını..
Çocukluğumun; topunu, bebeğini, çikolatasını, leblebi tozunu..
İp atlamayı, saklambaç, evcilik, seksek ve de futbol oynamayı..
Siyah önlüğümü, dantel yakamı ve beslenme çantamı..
Çocukluğumun sokaklarında dolaşan o küçük çocukları sahiden de çok özledim…
Burnum aktığında kimseye aldırmadan koluma silmeyi özledim..
Canım ağlamak istediğinde, hiç kimseyi önemsemeden bağıra çağıra ağlamayı özledim.
Büyüklerin uyarılarını duymaksızın, meyvelerin olgunlaşmasını beklemeden, dalıyla birlikte koparmayı özledim..
Mahalledeki arkadaşlarımla ve kardeşlerimle sokakta renk değiştirene kadar oynamayı özledim..
Ölüm gerçeğinin ne olduğu konusunda hiç bir fikrimin olmadığı zamanlarımı özledim..
Annemin beslenme çantamla yanıma gelişini özledim..
İlkokul da kaleci olduğum zamanlarımı ve her başarımda kopan alkış seslerini özledim..
O küçük çocuğu özledim.. Hep özlemimde olan çocukluğum, ben seni sahiden de çook özledim…
AYŞECİK
