Çarşıya çıktık kızımla bugün.
Çarşıya gidilir de oyuncakçıya uğramadan dönülmez tabi…
6 yaşlarında bir erkek çocuğu.
Tutmuş güzelce anne ve babasının elinden dolaşıyor oyuncakçıyı.
Ağlamaklı olmuş gözler ve beraberinde ebeveynlerinde gergin bir haller…
Bizim kız meraklı tabi…
-“Ne oldu da ağlıyorsun sen şimdi?” diye soruverdi birden…
Demez mi çocuk, “Yok bir şey, numaradan ağlıyorum.”
-“Nasıl yani?
“Oyuncak istedim. Annem, ‘Olmaz çok pahalı.’ dedi. Babam ‘Alırız oğlum.’ dedi.
Biliyorum babam ben ağlayınca dayanamaz, alır o oyuncağı… Annemi de ikna eder şimdi. Bak babam anneme kızıyor!!!
Şimdi ona kızması bitecek, ağlama oğlum diyecek ve hemen oyuncağı alacak.”
Yazmadan geçemedim.
İşte anne ve babanın birbirlerinin sözlerini çocuğun yanında hiçe sayma halleri, alalım işte ne olacak tavırları…
Bu tarz durumları çocuğun yanında tartışmaya devam ederseniz, çocuğunuzun eline çok büyük koz verirsiniz.
Yalancıktan akan göz yaşlarını gerçek zannedip (ki; gerçekte olabilir) istediğini yaparak istediklerini yaptırabilmek için yeni bir davranış modeli öğretirsiniz…
Diğer taraftan;
En zayıf yönünüzün keşfedilip kullanılmasına,
Sonrasında da bunun alışkanlık halini almasına,
Ve, çocuğunuzun her istediğini almaya mecbur edersiniz kendinizi.
Çocuk bu sayede her istediğini ağlayarak yaptırabileceğini öğrenir.
Anneyi kötü polis, babayı iyi polis olarak görmeye başlar.
Şimdi ve sonrasında istediği bir şey olmadığında anneyi suçlar.
Anne ve babaya saygı konusunda bocalamaya girer.
https://www.facebook.com/3cocukannesiogrenciailekocu
