Çocuk, genç, yaşlı hiç farketmiyor, oyun oynamak bir hobidir.Neden mi oynuyoruz?
Bunun birçok sebebi var ama hepsinin buluştuğu yer çok basit: Eğlenmek.
Aslında bunu aç
ıklıyor olmak bile üzücü. Birine “Neden dizi izliyorsun?” veya “Neden kitap okuyorsun?” gibi sorular sorulmuyorken neden oyun oynamak küçük, önemsiz bir şeymiş gibi görülüyor?
Zaten artık ne zaman “Sürekli oyun oynuyorsun?” sitemi duysam cevabım “Peki sen neden sürekli dizi izliyorsun?” oluyor.
Bu konuda biraz robota bağladım ama insanların da bana robotmuşum gibi garip bakmasına alışamadım.
Oyun oynuyorum çünkü eğleniyorum. Özellikle arkadaşlarımla oynadığım oyunlar daha da eğlenceli oluyor. Hep beraber bir oyun oynamak, karşı takımı yenmek, oyun esnasında iletişimde olabilmek bunların hepsi insanı rahatlatıyor.
Bazen yeni insanlar tanıyorsun, dünyanın bir ucundaki kişiyle anlaşmaya çalışıyorsun. Bunların her biri yeni bir hikaye yaratıyor ve hatırladıkça gülümsüyorsun…
[adace-ad id=”300300″]
Bazen oyun oynamak benim için terapi gibi oluyor. Yorulduğumda, kafa dinlemek istediğimde, sinirlendiğimde, mutsuz olduğumda kısacası her ruh hali için bir oyun seçiyorum. O oyunu saatlerce oynamak o kadar rahatlatıyor ki…
Sinirlendiğinde kendini temizliğe vurup, sadece kiri düşünen arkadaşlarım var. Onlarınki normal de ben sinirlenince kendimi oyuna vermem mi anormal?
Bazen dışarı çıkmak istemiyorum, evde oturup oyun oynamak istiyorum. O kadar yanlış kanı var ki oyunlarla ilgili… Hayır, ben asosyal değilim! Evde oturup oyun oynamam asosyal biri olduğum anlamına asla gelmiyor.
Bazen öyle günler oluyor ki günde onlarca kişiyle konuşuyorum. Yüzlerini görmüyorum belki ama ya seslerini duyuyorum ya da yazılarını… Dışarı çıkarken eğlenebileceğimden daha fazla eğleniyorum.
Bazen sadece arkadaşlarımla eğlenmek için oyun oynayasım yoksa bile oynuyorum.
Dışardan bakıldığında boş boş bilgisayara bakıyor olarak görünebilirim ama çoğu insanın bir günde yaptığı şeyden çok daha fazla şey yapıyorum o ekranın içinde.
İnsan her zaman kendine zaman ayırmalı. Başkalarını düşünmeden, sadece kendisi için bir şeyler yapmalı. Eğer yapmaktan hoşlandığı şey oyun oynamaksa, bırakın da rahat rahat oynasın.
Her şeyin bir dengesi var hayatta. “Oyun başında saatlerce oturup öldü” haberleri Uzak Doğu’dan geliyor, yakınınızdakini göremeden yorumlar yapıyorsunuz, yapmayın!
Dünya gelişip giderken insanlar hala alışamadı oyunun çocuklara ait bir şey olmadığına. Oyun oynamak bez gibi bir şey değil ki bir yaştan sonra bırakılsın!
Oyun, çocuklukla bağdaştırıldığı için de oyun oynayanlar ‘olgunlaşmamış’ veya ‘çocuk’ imajıyla bakılıyor.
Diğer bir konuysa kadınsan ve oyun oynuyorsan yaşanıyor. Oyunun cinsiyeti oldu da benim mi haberim yok? Bu tür kanılar umarım bir gün yıkılacak ve oyun oynayanlar olarak rahat bırakılacağız…
Yazı: Zeynep Şeker
