Sevgili anne bu dünyanın en özel çocuğunu doğurdun.
O dünyanın en özel, en güzel çocuğu.
Senin çocuğun…
Karnında taşıdın aylarca, sabırsızca geleceği günü gözledin.
Belki geç öğreniyor, belki hızlı koşamıyor, belki yemek yemiyor ama o senin bu hayattaki yansıman.
En büyük mirasın bu hayata. Sev onu, koşulsuz sev.
İnsan çocuğu toplama yapamayınca sevmekten vazgeçer mi?
Ya da sayıları öğrenemeyince, okuyup yazamayınca. Hayır değil mi?
İşte bu tip durumlarda daha çok sevgiye, ilgiye ihtiyacı var yavrunun.
Kızma, bağırma!
Sen kızıp bağırınca daha mı hızlı öğrenecek sanıyorsun hı?
Bir çocuğun en büyük ihtiyacı “koşulsuz sevgidir”.
Bu sevgiyi en çok zor zamanlarında, yapamadığında, beceremediğinde hissetmek ister.
Sırtını sıvazlayan yumuşak bir el, yanağına konan küçücük bir öpücük ister…
Bu dokunuş ona “Ben değerliyim, başarabilirim” hissini yaşatır…
Kendine değer veren insan, karşısındakine değer vermeyi saygı duymayı öğrenir…
Hani derler ya her şey sevgiyle başlar diye…
Sevgiyle başlayan her şey sevgiyle devam eder…
O yüzden sev, koşulsuzca sev…
Saniye Bencik Kangal
Akademisyen Anne