Sen anneme bağırıp,yakasını çekiştirip “geç şöyle” diyip odaya götürdüğünde anlıyordum kötü şeylerin olacağını baba.!
Annemi gözümün önünde değil de odada dövdüğün için benden teşekkür bekleme ” ETMEYECEĞİM”
Sen bir anlık öfke dedin ama,ben yıllardır unutamadım anneme yaşattıklarını!
Sen annemden hırsını alıp, kapıyı vurup çıktığında ben, annemin yanına koştum, senin vurduğun yerleri öptüm. Annemin acıları geçsin diye..
Annemin acıları geçmedi baba!
Benim de kalbimdeki yaralar.
Bir kez olsun gözün beni görseydi, belki vazgeçerdin.
Bir kez olsun gözlerimin içine baksan, korkularımı görürdün.
Halime acır, belki anneme kıyamazdın.
Çoğu kez paçalarına yapışıp “yapma” baba demek istedim.
Üzerime kilitlediğin kapıyı açabilseydim.
Annem senin kahrına daha fazla dayanamamış olsa gerek ki, bu dünyadan erkenden göçüp gitti.
Beni, seninle bu evde tek bir başıma bıraktığı için çok kızdım anneme.
Ben hep korktum senden.
Gecenin karanlığından, kimsesizlikten, fakirlikten değil,
Senden korktum !
İnsanlardan, bilhassa erkeklerden nefret ettim !
Her erkek karısını dövmek için bu dünyaya gelmişti benim için.
Kaç kere evden kaçmak istedim ama, dışarısı senden de kötüydü baba !
Sen annem gibi değildin ki !
Sabır bilmezsin, sevgi bilmezsin !
Benden kurtulmaya çalıştığın zaman birkez daha bunu anladım !
Zor bekledin 18 yaşıma girmemi.
Sonra bir gün eve gelip “seni verdim” dedin..
Ben zaten hiç sana ait olamadım ki “baba”!
Sen sana ait olmayanı “veremezdin ki ” !
Ne de az şey biliyordun !
Ama yine içime bir umut doğdu, kurtulurum dedim.
Annem hep dua ederdi “iyilerle karşılaşayım ” diye. .
Belki dedim, belki annemin duasının kabul vakti gelmiştir.
Belki de özlemini duyduğum yuva, kendi yuvam olur dedim.
Gerçi demesem ne olurdu ki !
Beni dinler miydin baba !
Ben kendimi avutmaktan başka birşey yapmamıştım, önümü bile görmeden gireceğim bu yolda..
Evlendim …
Baba evinden koca evine gittiğim de içim hiç cız etmedi !
Senden kurtuluyordum ne de olsa…
Kurtuluyordum…
Ve şimdi..
Yanılmışım..
Senden bir tane daha yokmuş bu dünyada, en azından ben hakkımı seninle doldurmuşum “çok şükür” !
Mutluluğu kana kana içiyorum, yılların eksikliğini tamamlıyorum.
Aslında sana da az da olsa minnet duymuyor değilim!
Sayende kocamın değerini daha da çok biliyorum!
Bir dediğini iki etmiyorum.
Merhameti, şefkati, sevgiyi; kısaca bana veremediğin herşeyi ben, onda buldum.
Bunları utan diye söylemiyorum , öyle eminim ki utanmayacağına!
Ve son olarak baba; umarım bana muhtaç olmazsın.
Eğer olurda bana muhtaç hale gelirsen, herseyi bir tarafa bırakıp “gerçek baba” gibi davranacağım sana .
Hak ettiğin için değil;
Ben, sevgisizliğin itilip kakılmanın ne olduğunu çok iyi biliyorum.
Bunu hak ediyor olmana rağmen sana, bize
yaşattıklarını yaşatmayacağım.
Çünkü ben “ALLAHTAN KORKUYORUM”
“ALLAHTAN KORKUYORUM”
Kübra KARTAL
(birkitapbirkalem.blogspot.com)
