Nasıl iyi anne baba olunur?
Basitleştirirsek iki koşulu var.
Birincisi sabır.
Sabır nedir?
Çocuğumuzun yaptığı ve bizim onaylamadığımız bir şeye dişimizi sıkarak katlanmak değil.
Tepki vermeden önce durmak, soru sorarak başlamak, sorduğumuz sorunun içinden yeni bir soru çıkartarak devam etmek ve çocuğun da derinleşmesini sağlamak.
İkinci koşul ise şefkat.
Sevgi kelimesini kullanmaktan kaçındım.
Çünkü birçok aile, çocuğunu çok sevdiği için istediği gibi yetiştiremediğini düşünüyor. Çok sevginin zararı yok.
Hastalıklı ve sağlıksız sevginin zararı var.
Nedir şefkat kelimesinin arkasındaki dayanak; kayıtsız şartsız arkasında olduğumuzu hissettirmek.
Ve onu kendi kimliği ve özü ile kabullenmek. Hayalinizdeki insan olması için değil, kendisi için olmasını sağlamak.
Çocuğunuza aşkım, sevgilim diye hitap etmeyin
Çocuklarla kurulan sağlıksız sevgiye örnek olarak onlara seslenme biçimimiz var.
Ona seslenirken söylediğimiz anneciğim, babacığım gibi sözler…
Bu sözlerle çocuğun kimliğini yok ediyoruz.
Çocuk niye annesinin annesi veya babasının babası olmuş olsun?
Saçma bir hitap şekli çıktı böyle.
Bu çocuğu kendinize yapıştırır bir kere.
Bir diğeri de anne ve babaların çocuklarına sevgilim ve aşkım diye hitap etmesi.
Bundan daha tehlikeli ve sapıkça bir şey olamaz.
Bunun arkasındaki dinamiği anlamak için derin bir psikoloji bilgisine, freudiyen bir arka plana ihtiyaç yok.
Babasının veya annesinin sevgilim, aşkım dediği bir çocuğun yetişkinlik döneminde karşı cinsle nasıl sağlıklı ilişki bir kurmasını bekliyoruz.
Bunun enseste kadar yolu var diyorum. Ne gerek var buna.
Çocuğun bir adı var. Anne baba aylarca düşünerek kafa patlatıyor.
Sonunda bir isim veriyor niye o ismi kullanmıyorlar?
Hayat başarısını sağlayan şey nedir?
Hayat başarısını üç şey sağlar.
Birincisi elinizden gelen en iyi şey ne ise onu yapmak.
Yani fazla çaba harcamadan iyi yaptığınız şey nedir? Yatkınlığın tanımı budur.
İnsan o faaliyet içerisinde yorulmaz, yorulsa da dinlenir ve aynı faaliyete döner. Az çabayla sonuç almak.
İkincisi terlemeyi göze almak. Zora ve zahmete katlanmak.
Üçüncüsü ise insan ilişkilerini iyi yönetmek.
Bu gülmek, insanlara iltifat etmek değil sadece. Onu da içine alır ama onu aşan bir şey söylüyorum.
İlişki içine girdiğimiz zaman insanlara kendini iyi hissettirmek.
Bunun yolu soru sormak ve dinlemekten geçer.
İnsanlara anlattıklarının içinden yeni sorular sormaktan geçer.
İnsanlarla ilişkiyi iyi yürütmenin yolu, insanlara kendilerini iyi hissettirmekten geçer.
Bu bir bağ kurarak sağlanır. Bağ kurmak, karşınızdakinin değer verdiği bir şeye değer verdiğinizi göstermekle gerçekleşir.
Başarının yolu buradan geçiyor.
Mümkün olduğu kadar çocuklara sorumluluk vereceğiz ve bu sorumluluklar karşısında onları ödüllendirmeyeceğiz.
İkincisi çocuğumuzu hikaye okurken tanımaya çalışacağız. Bu cümleleri ona tamamlatarak olur.
Çocuğumuzla bağ kurucağız. Çocuğumuza bir şey söylemeden önce mutlaka soru sorarak başlayacağız.
Ergenlik öncesi spor okullarına gönderin
Yaz tatillerinde ergenlik öncesindeki çocukları mümkünse spor okullarına gönderin.
Ama denetlediğiniz okullara…
Çocuğu başarıya götürecek özellikler hayat becerileri.
Bunlar okulda öğrenilmiyor, hayatta öğreniliyor. Bunları öğrenebilmesi için yolunu açmak lazım.
Hepimiz kendi yaşadığımız ortama göre arkadaşlarımızla ilişkimizde birçok beceri kazandık.
Aynı şekilde çocuklarında bu becerileri kazanabileceği ortamlar yaratmak lazım.
Çocuklar karşılıklı etkileşim içinde olmalı.
Ergenlik döneminden itibaren ise yaz tatilinde çocuklar mutlaka çalışmalı.
Çalıştıkları zaman hayat becerilerini kazanacak, yetişkin dilini ve insan ilişkilerinde sınırı öğrenecekler.
Karar vermeyi, sonuçlarıyla karşılaşmayı öğrenecekler.
Bütün bunları anne babanın koruyucu şemsiyesi altında olmadan yapacaklar.
İnsanların hayatta en zenginleştikleri dönem, hayatta en çok kullandıkları beceriler; esas işlerini yapmadan önceki yaşantılarından kaynaklanır.
Çocuğu ne kadar çok hayatla karşı karşıya bırakırsak o kadar sorumlulukla ödüllendirmiş oluruz.
Çok oyuncağı olan çocuk yetişkin olduğunda ilişkilerinin kıymetini bilmiyor
Özellikle genç anne babalara bir tavsiyem de oyuncaklar konusunda.
Çocuklarınıza alacağınız oyuncaklar sınırlı olsun.
Büyük renkli, şatafatlı oyuncaklar almayın.
Çünkü oyuncaklar sadece onlara aaa dedirtiyor.
Çocukları geliştiren yapboz türü birbirine bağlanan şeyler tercih edin.
Sınır koymayan ve oyuncak almaya imkanı olan ailelerde, çocukların kullanmadıkları yüzlerce oyuncağı oluyor.
Çocuklar evden her çıktıklarında bir oyuncak alma pazarlığıyla çıkıyorlar.
Eğer bu pazarlık yapılmazsa dışarıda 2-3 oyuncak talep ediyorlar.
Anneanneler, dedeler çocukları oyuncaklarla ödüllendirmeye, bu oyuncaklarla onların sevgisini kazanmaya çalışıyorlar.
Oyuncağın verdiği heyecan ambalajını açana kadar sürüyor.
Bu çocuklarda, hayata ilişkilere de aynı yönden bakmayı doğuruyor.
İlişki de ambalajı açana kadar değerli. Ambalajı açtıktan sonra değeri bitiyor.
Elindekinin kıymetini bilmesini sağlamak önemli.
Psikolog Prof. Dr. Acar Baltaş
Aktüel Psikoloji
