Devlet okullarında çalışan ve sınıfı olmayan bir öğretmene hastanelerde yatmakta olan çocukları takip etme görevi verilmiş.
Okuldan uzak kaldıkları dönemde derslerden geri kalmamaları için onları çalıştırması gerekiyormuş.
Bir gün bir çocuğu ziyaret etmesi konusunda meslektaşlarından birisi onu aramış.
Çocuğun ve hastanenin adını verdikten sonra şunları eklemiş:
“Çocuklar sınıfta şimdi adları ve zarfları öğreniyorlar. Bu çocuğa yardımcı olursanız çok sevinirim. Derslerden geri kalmasını istemiyorum.”
Öğretmen hastaneye gittiğinde çocuğun yanık tedavisi bölümünde yattığını öğrenmiş. İçeriye girmeden önce steril bir hastane önlüğü ve bonesi giydirilmiş enfeksiyonlara karşı önlem olarak.
Çocuğa ve yatağına dokunması yasakmış.
Yanına kadar gidebilirmiş, ancak çocukla konuşurken kesinlikle maske takması gerekiyormuş.
Öğretmen kendisine anlatıldığı şekilde yıkanmış, giyinmiş ve derin bir soluk aldıktan sonra çocuğun odasına girmiş.
Korkunç bir biçimde yanmış olan çocuk, belli ki çok acı çekiyormuş.
Öğretmen kendisini çok kötü hissetmiş, ne söyleyeceğini bilememiş, ama artık odadan çıkması olanaksızmış. Sonunda konuşmaya başlamış.
“Ben senin özel hastane öğretmeninim. Öğretmenin beni sana adları ve zarfları öğretmem için gönderdi.”
Dersin sonunda, pek başarılı bir ders geçirmediğini düşünmüş öğretmen.
Ertesi sabah hastaneye gittiğinde, yanık ünitesinin hemşireleri merakla öğretmene sormuşlar:
“O çocuğa ne yaptınız?”
Öğretmen özür dilemek istediğini belirtir bir şeyler gevelerken, hemşire sözünü kesmiş.
“Anlamadınız. Onun için çok kaygılanıyorduk, ancak dün sizin ziyaretinizden sonra bütün tutumu değişti.
Yaşam savaşı vermeye başladı, tedavilere yanıt veriyor artık… Sanki yaşamaya karar vermiş gibi.”
Çocuk daha sonra, o güzel öğretmeni görene kadar, tüm umudunu yitirdiğini ve öleceğini hissettiğini açıklamış.
Kazandığı içgörü sayesinde her şey değişmiş.
Tüm umudunu yitirmiş olan çocuk, gözleri yaşlarla dolu şu açıklamayı yapmış daha sonra :
“Ölecek bir çocuğa adları ve zarfları öğrensin diye bir öğretmen göndermezlerdi, değil mi?”
“Moments for Mothers” adlı kitaptan.
