İnsanın yaşamında sevdiklerini sonsuzluğa uğurlamasından daha büyük bir felaket olabilir mi?
Aslaa!
Alışmaya çalışmak…
Bi daha görememek,
Özlemini asla dindirememek,
Kokusundan uzak,
Göz göze gelip gülümseyememek..
Birlikte yemek yiyememek,
Birlikte film izleyememek,
Sohbet edememek,
En unutulmaz anlarını anlatamamak,
Yüzünü ve mimiklerini hatırlamaya çalışmak,
O kadar zor ki..
”Annemm” diye seslenememek,
”Babamm” diyerek koşup boynuna sarılamamak,
”Kardeşimm” deyip çocukluğunuzdan bahsedememek,
Hatıralara sarılıp avunmak,
O kadar zor ki..
Uykuya daldığında üzerini örtecek biri olmadığında,
Duygu durumunu anlayanlar artık görünmez olduğunda,
Sevdiğin yemeği bilenler yok olduğunda,
Hayata tutunmaya çalışmak o kadar zor ki..
Çocukluğunu sana anlatan cümlelerin susması o kadar dayanılmaz ki..
Hayat sevdiklerin tek tek gidince zor.
Sevdiklerin varsa yanında her şey tahammül edilebilir olmalı..
Zor değil hayat!
Gözlerinin içine bakanlar olduğu sürece hayat hiç zor değil!
İnan ki değil..
Sev yeter ki,
Sevgi olsun yeter ki…
Gözlerine bak ki,
Gözlerine baksınlar…
AYŞECİK