+ Anne şimdi “hadi uçağa geç kalıyoruz.” de!
– Hadi uçağa geç kalıyoruz.
+ Şimdi de hayır daha iki saat varmış de!
-Hayır daha iki saat var.
+ Uçakta gecikme var mı diye sor.
– Uçakta gecikme var mı?
+Şimdi yok de!
– Yok
Ayyyyyy hadi itiraf ediyorum gönlümce oynayamamaktan gına geldi!
Sürekli papağan gibi onun söylediklerini tekrar etmem gerekiyor.
Yok öyle de yok böyle de!
Ayyy biz “başkası olma kendin ol böyle çok daha güzelsin” şarkılarıyla büyümüş bir nesiliz.
Bu replik tekrarlama işi bizi bozuyooooor!
Peki niye böyle oluyor?
Bunlar hep ben merkezci konuşmanın ürünü!
Bizim öğrenciler Vygotsky’i iyi bilirler. Hep onun kuramından bunlar.
Çocuklar oyunlarında sürekli konuşurlar.
Bu konuşmalar sayesinde bazı problemlerinin çözümünü de buluyorlar.
Yedi yaşından sonra bu durum ortadan kalkıyor.
Doç. Dr. Saniye Bencik Kangal
