Çocuklarımla vakit geçirmeyi hep çok önemsedim ve siz de benimle yıllar içinde buna tanık oldunuz.
Son üç yıldır bütün çalışma takvimi onlara göre ayarladım.
Sabah okula bırakıyorum, onlar okuldayken çalışıyorum, ama koşturarak, durmayarak…
Bildiğiniz, bilmediğiniz işler yığını içindeyim ve çok da seviyorum yaptığım işin her aşamasını.
Akşam üstü 15:40 okul çıkışı ve ben okuldayım.
Saat dokuza kadar çocuklarla vakit geçiriyorum. Dokuzda kendim uyutuyorum.
Sonra tekrar masaya oturup çalışıyorum.
Haftada bir kez sabah okula bırakıp başka bir şehre gidiyorum ve akşam dönüyorum.
İş dışında bir şey için çocukların vaktinden çalmamaya azami dikkat gösteriyorum.
Ayrıca işime inanılmaz bir aşkla bağlıyım, gayet de üretken bir yazar olduğumu düşünüyorum.
Her türlü eleştiriyi baş tacı ederim ama bana “tembelsin” diyenin alnını karışlarım.
Fakat geçen gece, bir arkadaşlarından bahsediyor çocuklar. Bize gelse, oynasak falan…
Dedim “Yavrum, onun annesi yoğun çalışıyor, geç geliyor eve, bize gelemezler.”
Bana diyor ki “Milletin annesi çalışıyor bak, bizimki tembel!”
Öbürü diyor ki “Hakkaten yaa, tembel misin kız sen yoksa? Sen hiç işe gitmiyorsun, hep bizimlesin, işin gücün evde bizle oynamak”
O küçücük Name; “Teeembel, teeembel” diye zıplıyor koltukta.
Çalışmaktan omurgam eğrildi, kalem tutmaktan orta parmağımda nasır çıktı!
Bana haaaa, tembel haaaa!
Sonra ben usulca mutfağa süzüldüm, oklavayı aldım, dedim yavrum, şimdi işimi eve getiriyorum.
Buyrun başlayalım;
Çocuk edebiyatına giriş 1; Ömer Seyfettin-Falaka!
İşimi uygulamalı göstereceğim şimdi size! Açın ayaklarınızı!
Yerlere yatıyorlar gülmekten; çorapları çıkarıp attılar.
“Bayılıyorum bunu delirtmeye yaaaa” diyor çakal.
Evden “İşkenceeee, işkenceeeee, döv bizi anneeee, hadi anne oklavaylaaaaa, oklavaaaa,” sesleri yükseliyor.
“Hadi anne vur ayaklarımıza ahahahahaha”’diye gülerek yerlerde sürünüyorlar.
Ağızları fırın gibi olmuş gülmekten, birbirlerinin üstüne yıkılarak gülüyorlar…
Ben elimde oklava, omuzların düşük ve tembel tembel bakıyorum onlara.
Günün sonunda hem tembelim, hem madara.
Şermin Yaşar
