Bir konferansta “çocuğa koşulsuz saygı duymak” üzerine konuştuktan sonra, çıkışta bir baba yanıma yaklaştı.
Bir eli cebinde hafifçe ileri kaykılmış vaziyette;
“Hoca, seni dinledim, iyi anlattın, bana bir de, çocuğa saygı duymak nasıl oluyor, örnek ver.” dedi.
Tebessüm ettim, “Örneğin siz çocuğunuzla da eliniz cebinizde, böyle emreder gibi konuşuyorsanız, bu çocuğunuza karşı saygısızlık olur” dedim.
Biraz mahcup olduğunu gördüğüm için devam ettim;
“Ben sizin neden benimle konuşurken böyle durduğunuzu bildiğim için, benim açımdan sorun yok. Bana emredici de konuşabilirsiniz, sert de konuşabilirsiniz ama bunu çocuğunuza yaparsanız ezersiniz çocuğunuzu” diye ilave ettim.
İnsanlar kendilerini ezdirmemek için, karşı tarafı ezmeyi veya onun karşısında büyüklenmeyi bir marifet zannediyorlar.
Halbuki ezilmemenin yolu ezmemektir.
Çocuklarının yarın kendilerini dinlemeyeceğini, kendilerine karşı saygısızlık yapacağını düşünen birçok ebeveyn onları şimdiden ezmeye çalışırken aslında gelecekte kendilerinin nasıl da ezileceğinin veya çocukları tarafından terk edileceğinin hikâyesini yazmakta olduklarını bilmiyor.
Birçok ebeveyn “yılanın başı küçükken ezilir” diyerek çocuklarını ezip kendilerine itaate mecbur bırakırken, yine pek çok ebeveynin çocuklarının kendileriyle “insan insana ilişkisini” saygısızlık olarak değerlendirmesi ayrı bir trajedidir.
Pedagog Adem Güneş
