Ne kadar hassas ve önemli bir konu aslında.
Çocuklara ev ortamında her zaman duygularını özgürce ifade edebilme imkanı sunulmalıdır.
Yeri geldiğinde “hayır” demeli ve karşılığında “Sus bakayım ben ne dersem o ben senin büyüğünüm” gibi sözleri duymamalıdır.
Bu hem kişilik gelişimi için hem de dışarıdaki tehlikelerden korunmak için önemlidir.
Çünkü evde öğrenemediği bir duyguyu dışarıda geliştiremez.
Evde sürekli susturulan ve bastırılan çocuk dışarıdaki tehlikeler karşısında da susturulup bastırılır.
Sesini bile çıkaramaz.
Çünkü beyin o komutu artık bir süre sonra vermiyordur.
Birçok taciz ya da zorbalık gibi olaylarda çocukların söylediği ifade genelde aynıdır
“Ama çok kızgın bakıyordu aynı annem/babam gibi. Konuşamadım.” literatürde kaydedilen cümlelerin neredeyse hepsi aynı kalıptadır.
Sebebi çok belli.
Beyin artık hangi durumda hangi duygusunu yaşayacağına dair komut vermiyor.
Çünkü evde hoşuna gitmeyen bir şey olduğunda hep “Sus” denildi.
Aynı zamanda evde kendini özgürce ifade edemeyen çocuklar, dışarıda özgüvensiz bir kalıba da bürünürler.
Bunun için bu çocuk neden donuk, bu çocuk özgüvensiz, bu çocuk pasif, bu çocuk şöyle korkak demeden önce aile yaşantısının gözden mutlaka ama mutlaka geçirilmesi ve hataların düzeltilmesi gerekmektedir.
