Kimi kadınlar eşinin yemek, ev işi yapmasını beklerken, oğlu konusunda aynı fikirde değil.
Hatta onu kız kardeşlerinden ayırıp, bunlar “erkek işi değil, sen yapma” diyenler var.
Böylelikle erkekler ev-yemek işlerinden uzaklaştırılıyor, daha doğrusu evden uzaklaştırılıyor.
Ayrıca bir “erkek üstünlüğü” aşıladığı için, bu durum ileride aile içi sıkıntılara ve toplumsal sorunlara da zemin hazırlıyor.
Bazı babalar da kızlarını “sen bu işleri anlamazsın” diyerek dışlıyor.
Oysa her yaş döneminde farklı aktiviteler cinsiyetten bağımsız olarak çocuklara katkı sağlar.
Anne babasının yaptığı işlere, ittirilmeden “yaşınca ve yapabildiğince” dahil olan çocuklarda değerlilik hissi oluşur.
Erkek çocuklarının mutfak işlerine katılması onları “kız gibi” yapmaz, “yaşam becerileri kazanmış bir insan” yapar.
Kızların da elinde çivi, çekiç tutması onları erkekleştirmez, büyük ve küçük kas gelişimine, becerilerine katkı sağlar.
Ve ayrıca farklı aktiviteler beynin farklı bölgelerini uyararak beyindeki sinaptik bağlantıları artırır. Bu da beyin gelişiminin hızlandığı anlamına gelir.
Mühendislik fakültesinde okurken atölye stajımız olmuştu. Torna, freze tezgahında çalışmış, kaynak yapmıştık.
O zamanlar bunu niye yapıyoruz diye söylensek de, şimdilerde hayatımda bir daha elime geçmeyecek o deneyimlerle farklı kazanımlar edindiğimi anlıyorum.
Ancak ilerleyen yaşlarda yeni kazanımlara kavuşabilsek de, en büyük kazanım erken yaşlarda gerçekleşiyor.
Çocukların karşı cinsin davranışlarına özendirilmesi ayrı, ortak işlere katılması ayrıdır.
Kız erkek demeden çocukların ailenin her bir işine katkı sağlaması, gerekli güvenlik önlemleri alınmak koşuluyla kız çocuklarının tamirata, erkek çocuklarının ev işlerine dahil olması çocukları hem fiziksel olarak, hem duygusal olarak güçlendirir.
Ve güçlenen çocuklar, geleceğin güçlü anne babaları olurlar.
Güçlü anne babalar da güçlü ve mutlu bir toplumun mimarı olur.
