Annesini babasını, uzman da olsa, akrabası da olsa, herhangi bir kimseye şikayet eden çocuk görmedik.
Lakin, çocuklarını başkalarına sürekli şikayet eden çok sayıda anne baba gördük.
Pabucu delik, sırtı açık, pantolonu yamalı, karnı aç da olsa;
Ailesinin yoksulluğundan, fakirliğinden, yokluktan “şikayet” eden, yakınan, kendini acındıran çocuk pek görmedik.
Ancak;
Bu tür insani hallerinden insanlara yakınan, şikayet eden çok yetişkin de gördük.
Bir şey daha;
Eşinin beğenmediği huylarından,
Hoşlanmadığı tavırlarından,
Uygun olmayan alışkanlıklarından, hiç kimseye söz etmeyen çok eş gördük.
Fakat, evladının beğenmediği tavır ve davranışlarından birçok kişiye söz eden çok ebeveyn gördük.
Çocuğun baştaki tutumu bize;
Her ne kadar kendisinin asli ihtiyaçlarını karşılayamaz durumda olsalar da, annesini babasını kimsenin gözünde küçük düşürmeme gayretinde olduğunu gösterir.
Başka?
Annesine babasına “müthiş” bir ders verdiğini de gösterir.
Bakın nasıl:
Çocuk bu tutumuyla ebeveynine hiç kimsenin yanında ve hiç kimsenin karşısında kendisinin;
Tembelliğinden, haylazlığından,
Okul başarısının düşük oluşundan,
Kardeşi ile kavga edişinden,
Anne baba sözü dinlemeyişinden,
Yaramaz ve asi olduğundan söz etmemeleri gerektiğini onlara hatırlatıyor, adeta ders veriyor.
Ama gelin görün ki;
Annenin babanın çocuğun yanında uzmanlara bile bahsetmemeleri gereken onun bu hallerini akrabalardan, komşulardan bilmeyen, duymayan kalmıyor çoğu kez.
Çocuklarının;
Sözlerini dinlememelerinden şikayetçi olan, yakınan annelerin babaların, varsa bu gibi hatalarından şiddetle ve hemen vazgeçmelerini öneriyoruz.
