Epeyce bir zaman önce görüşmeye gelen ergenlik dönemindeki bir gencin sözleri bana şunları düşündürttü.
Babasıyla ilgili şunları söylüyordu,
“Küçükken babamın hep işi vardı. Çok yoğundu. Sık sık şehir dışına giderdi iş için, gerçi evde olduğu zamanlarda da ya telefon, bilgisayar elinden düşmez ya da çok yorgun olduğunu söyleyip televizyon başından kalkmazdı.”
Kendini çok güzel ifade edebilen bu gencin ailesi çocuklarının ergenlik dönemini zor geçirdiğini düşündükleri için destek almak amacıyla bana başvurmuştu.
Babanın çocuğundan,
“Hiç konuşamıyoruz. Sohbet edemiyoruz. Benimle vakit geçirmek istemiyor. Hiç bir şeyini benimle paylaşmaz” sözleriyle şikayetlenerek en büyük sorunlarının bu olduğu kendilerinden uzaklaşmasında çok endişelendiklerini ekledi.
[adace-ad id=”300003″]
Bu görüşmenin özeti, yetişkinliğe yürüyen çocuklarınızın geçmişte hayatında olmadığınızda ergenlikteki çocuğunuz yetişkinliğe yürürken sizi hayatına almıyor, almak istemiyor.
Çünkü biriktirdiklerinden besleneceği anıları yoktur.
Unutmayın çocuklarınızın sadece bir tane çocuklukları var.
Psk. Çiğdem Doğan
[adace-ad id=”300004″]
