Çocuğunuza;
Mutlu olmayı, zengin olmayı, gülmeyi öğretemezsiniz.
Ona, sadece “sevgiyi, sevebilmeyi” öğretirseniz o, hem mutlu olabilir, hem zengin olabilir, hem de gülebilir.
Zira;
Sevmeyi öğrenen çocuk her dilden anlar. İnsanların, hayvanların, eşyaların, kısaca “hayatın” dilinden anlar.
Örneğin;
Bir “bakışın” ne ifade ettiğini,
Bir “sessizliğin” ne anlama geldiğini,
Bir “suskunluğun” ne demek olduğunu,
Bir “yaranın” sızısının, bir yoksulun üzüntüsünün,
Bir “gözyaşının” veya bir “gülüşün” manasının,
Bir insanın yürüyüşünün, ses tonunun, duruşunun,
Bir işaretin, bir nefes alışın ve bir nefes verişin “ne demek istediğini” şıp diye anlayıverir.
İşte, bir ebeveynin bu tür algı düzeyi yüksek olan bir çocuğu yetiştirebilmesinin ne denli “kolay” ve kahırsız olduğunu bilmem anlatabiliyor muyuz?
Bir çocuk;
Onda korku oluşturarak değil,
Ona kaygı yaşatarak değil,
Onu endişelendirerek, karamsarlığa sevk ederek değil,
Ona, başkalarının hayatını “örnek” göstererek değil,
Okuldan akademik başarı getirmesini öğütleyerek değil, ona sevginin, yani “yaşamın dilini” öğreterek yetiştirilir.
