Bir gün Allah nasip eder de yaşlanırsam ve hani mesela ‘evladım bir su koyar mısın?’ dersem çocuklarımdan birine, gülümseyerek ‘buyur annecim’ desin isterdim.
Bu yüzden bugün ‘annee su verir misin?’ diyen yavruma, gülümseyerek ‘buyur yavrucum’ diyorum.
Belki gözlerim az görür, gazeteyi seçemez, okuyamaz ve çocuğumdan okumasını rica edersem, ‘tabii okurum anne’ demesi beni mutlu ederdi.
Bu yüzden oğlum elinde kitapla koşarak yanıma geldiğinde ‘tabii okurum oğlum’ demeyi tercih ediyorum.
Hani belki yaşlandığımda, yanımda biri olmadan dışarı çıkamazsam eğer, ‘yavrum beni çıkarır mısın?’ diye seslendiğimde mutlulukla koşup koluma girsin isterdim.
Bu yüzden evladım ‘parka gidelimmm’ diyorsa bana, ‘hadi yavrum çıkalım’ deyip yanında duruyorum.
Çünkü biliyorum; çocuklar ne görürse onu yaşarlar ve anne-babalar ne görmek istiyorsa, çocuklarına onu yaşatmalılar…
Hatice Kübra Tongar
