Çocuk kendini yerlere atıyor ve bir talepte bulunuyor ise, o sırada mutlaka düşünülmesi gereken şey;
çocuğumun şu anki davranışı acaba bir iktidar mücadelesi mi?
Yani; hırçınlık göstererek, beni bunaltarak, beni yenmeye çalışarak ihtiyacı olmayan bir şey mi istiyor…
Yoksa çocuğumun şuanda duygularında bir zedelenme olduğu için mi ağlıyor… Anne babanın mutlaka bunu ayırt edebilmesi lazım ki ondan sonra çocuğuna nasıl davranacağının kararını verebilsin.
Çocuk bazen annesinin sevgisini istediğinde ağlayarak ilgi çekmeye çalışabilir.
Arkadaşıyla kavga etmiş olması da ağlama gerekçesi olabilir.
Acıkmış olması, duygu dengesini bozup ağlamasına sebep olabilir.
Ya da normal şartlarda kalemi isterken, duyguda anormallik olduğu zaman kalemi verdiğiniz halde kendini yere atabilir, kalemi de fırlatabilir.
Veya ağlaması önceki akşam geç yatmasından kaynaklanıyor da olabilir.
Bu durumda dengesi yerinde olmaz çocuğun.
Ne söylediğini de çok bilmez, o zaman da bir yoksunluk içinde olduğu için çocuğa sahip çıkmak gerekir.
Çocuk, ‘‘Korkuyorum” diyerek ağlıyorsa, ”Ne var bunda korkacak?” demek yerine, ”Demek korkuyorsun” deyip çocuğa sarılıp, saçını okşayarak ağıdını durdurmak gerekir.
Anne baba olmak demek, çocuğun duygularını sezebilmek demektir.
Çocukların ağlamasının, hırçınlaşmasının duygusal yoksunluktan mı, yoksa iktidar mücadelesinden mi kaynaklı olduğunu anne babanın hisleriyle sezebilmesi gerekir.
Anne-babalık hissedebilme sanatıdır.
”Ne var bu çocuk neden ağlıyor yaa” diyorsa bir anne-baba, o zaman bir şeyleri sorgulaması gerekir.
Sanki bir filozof gibi düşünmeli, çocuğuna baktığı sırada, sesinin tonunu aldığı sırada, kendini yere atışına baktığı sırada olayı sezmesi gerekir.
Şurada bir iğne battı çocuğumun kalbine diyerek o iğneyi çıkarması gerekir çocuğun kalbinden…
Bu yüzden anne-babalık demek, hissetmek demektir.
Eğer ağlamalar duygusal yoksunluktan kaynaklanıyorsa, anne-babanın çocuğun duygu dünyasını yeniden dengeye sokabilecek, ilgi ve sevgiyi koşulsuz sunuyor olması gerekir.
Pedagog Adem Güneş
