Çocuk ceza ile terbiye olmaz.
Çocuğu ceza ile terbiye ettiğini zannetmek, çaresizlik ve bilgisizliğin dışa vurumudur..
Öncelikle bilmeliyiz ki çocukta var olan davranış bozuklukları bir anda ortaya çıkmaz, muhakkak geçtiği bir süreç vardır..
Çocuk her hareketi ile bir sinyal vermektedir.
Sinyali okuyup nedene bakmak yerine sinyali yok etmek çözüm olamaz.
Örneğin evinizde yangın alarmı var diyelim.
Gece büyük bir sesle çalmaya başladı.
Gidip yangın alarm sesini kapatmayı mı düşünürüz yoksa acaba bu alarm neden çalıyor diyerek doğal gaz kaçağı mı ararız?
Ceza vermek işte böyle gidip yangın alarmını susturmak gibidir.
Anlık olarak çocukta beğenmediğiniz davranışı susturur evet ama ona neden olan gerekçeler ortada hala var olduğu için çocuktaki davranış kaçağı devam edecektir..
Ne zaman ki hatalı davranışlar yani kaçaklar bulunur o zaman o yangın alarmı yani davranış bozukluğu kendiliğinden sönmüş olacaktır.
Bu buluş bir yandan da insanın çocuğu tanıma ve anlamlandırma yolculuğudur.
Kendini keşfetme, onarma ve farkındalık yolculuğudur.
“Benim çocuğum döverim de severim de” demekle bir çözüme varılmaz.
Ancak el aleme yem veya bela yetiştirmiş olursun.
Bir başkasının çocuğuna, iş arkadaşına veya eşine karşı; en basiti öfkesine hakim olamayan, bir birey yetiştirmiş olursun!
Çünkü ceza alan kişi bir zaman sonra ya korku ile sinmeyi ya da duyarsızlık ile acı vermeyi şiddeti öğrenir…
Ebubekir Ertem