Son yıllarda sınıfımdaki çocuklarıma seslenirken tepki vermediklerini şaşkınlıkla görüyor, anlam vermeye çalışıyordum.
Çünkü birden fazla defa seslenmeme rağmen, tepki göstermiyorlardı…
Şimdiki sınıfımda da aynı durumla karşılaşırken, iyice kafaya taktım.
Bu durum beni yoruyor ve gerçekten ciddi bir şekilde rahatsız etmeye başladı.
Meslektaşlarımla sohbetlerde aynı şikayeti onlardan da duymaktaydım…
Geçen hafta bunu yine ciddi ciddi düşünürken, bir fikir oluştu.
Velilerimin samimiyetine ve hoşgörülerine sığınarak, evde çocuklarına nasıl hitap ettiklerini, hangi sıfatları kullandıklarını yazmalarını rica ettim.
Sağ olsunlar beni kırmayıp teker teker yazdılar…
Kendi verdikleri isimi çok nadir kullandıklarını hayretle okudum…
Bazılarını sizinle paylaşmak isterim.
Ve tahmin ediyorum ki şu anda bu yazıyı okuyan çoğunuz bu hitapları kullanıyorsunuzdur…
-Annesinin fındığı…
-Babacığım.
-Tatlım…
-Annem..
-Bitanem…
-Kuzum..
-Canım cicim…
-Aşkım..
-Paşam…
-Çiçeğim…
-Küçük aşkım…
-Fıstığım…
-Prensesim vb…vb..vb…
Şimdi; Sevgili anne, babalar.
Ya yukarıdaki sıfatlarla nüfusa kayıt ediniz, ya da büyük bir gururla verdiğiniz isimleriyle hitap ediniz.
Biz öğretmenler, çocuğunuza bu sıfatlarla hitap edemeyeceğimize göre, dışarıdaki hayatta da bu sıfatlarla hitap edilemeyeceğine göre;
Lütfen…
Zaten çocuklarımıza gelenek göreneklerimizi , değerlerimizi öğretemiyoruz,
Zaten çocuklarımızı mili ve manevi duygularla büyütemiyoruz,
Zaten çocuklarımıza, büyüklere saygıyı, küçüklere sevgiyi öğretemiyoruz….
Zaten ahlaklı, kişilikli, birey olmasına değil de, akademik başarısına yoğunlaşmaktayız….
Bari isimleriyle hitap edelim…
Lütfen…
Saygıyla…..
Vasih Moyan
Özel Maviege İlkokulu Sınıf Öğretmeni
