Sabrımın gerçekten çok tükendiği anlar oluyor.
İki erkek çocuğu annesi olmak zordur.
Hele birde çok hareketli iki erkek çocuğun varsa.
Sonra diyorum ki: “Yarab evimde iki tane mucize var. Emanetçi olarak bu mucizelere beni seçmişsin.
Yolum uzun ve meşakkatli biliyorum.
Bir gün ben de yaşlanacağım. Belki bir çocuk gibi bakıma muhtaç olacağım.
Belki bu süreçte bana onlar bakacak. Ben bakıma muhtaç haldeyken belki istemediğim şeyler olacak.
Çocuklarım bana öyle anlarda kızsa, bağırsa kötü davransa bunu yüreğim kaldırır mı?
Acıların en büyüğü bu olmaz mı?
Şimdi benim çocuklarımın ne farkı var bakıma muhtaç bir yaşlıdan.
Yemek yaparsam karnı doyacak, yıkarsam temiz kokacak, tırnağını kesersem kirli ve uzun tırnaklara sahip olmayacak, çamaşırını yıkarsam temiz kıyafetler giyecek.
Beni bunaltan hareketleri kasıtlı değil ki.
Doğası gereği böyle davranıyor.
Yaşlı anneme- babama bağırıp çağırsam adım hayırsız evlat olur, çocuğuma bağırıp çağırırsam hatta onu döversem hayırsız anne-baba olmaz mıyım?
“Yaşlı biri merhameti hak ediyor da savunmasız çocuk haketmiyor mu?”, sabır diyorum Dilek sabır…
Bugünler de geçecek ve sen çocuklarını keşkelerinle değil iyikilerinle hatırlayıp kendinle gurur duyacaksın.
Sabrını muhafaza etmekte zorluk çeken ebeveynler birde bu açıdan bakın derim.
Belki yardımcı olur.
