Çocuklara bütün duygularımızın sağlıklı ve güvenli olduğunu; kaçınılması, düzeltilmesi ya da bastırılması gerekmediğini öğretmemiz çok önemli. Bir anne bunu nasıl yaptığını küçük bir hikayeyle anlatıyor:
“Dün 3 yaşındaki kızım, çok sevdiği küçük tüylü ahtapot oyuncağını parkta oyun oynarken kaybetti. Eskiden olsaydı, yaşadığı üzüntüyü durdurmak için hemen aynı oyuncaktan bir tane daha almak için mağazaya koşardım. Bunun yerine öfke ve üzüntü hislerini yaşamasına izin verdim.
Ne kadar üzgün olduğunu ve kaybın ne kadar zor bir şey olduğunu konuştuk. Akşam yemeğine kız kardeşimin evine gittik ve bütün aileye gün içinde yaşadığı deneyimi anlattı ve sözlerini şöyle bitirdi: “Bir şeylerden vazgeçmek ne kadar zor.” Kolay yolu seçmediğimiz için ikimizle de gurur duydum.
“Kızım bütün haftayı herkese ahtapotunu nasıl kaybettiğini anlatarak geçirdi. En güzel tarafı, herkesin bir şeylerini kaybetmesiyle ilgili anlattığı hikayeleri dinlemesi oldu. Ve her seferinde şu soruyu sordu: “Kendini nasıl hissettin?” Kendi duygularını korkusuzca yaşadığına şahit olmak inanılmazdı.”
