Çocuğun boşanmış anne babasına mektubu…

O an düşüncemin yanlış olduğunu göstermeniz size ve tüm inandığım şeylere güvenimi sarstı. Bağırıp, çağırıp haykırmak istedim. Neden?

Neden benim annem babam, neden benim ailem, kendimi güvende hissettiğim ev şimdi ne olacaktı? Ben ne yapacaktım? Annem ya da babam beni istemeyecek miydi? Bana kim bakacaktı? Tekrar bir araya gelemeyecek miydik?

İkinizin elinden aynı anda tutamayacak mıydım? Bir elim boşta mı kalacaktı? Ya arkadaşlarım! Onlara ne diyecektim? Yine benimle birlikte oynamak isterler miydi?

Biriniz benden uzakta olacaktı ve böyle olunca ya beni unutursa, ya beni sevmezse ne yapacaktım? Ya, ya, ya… Anladım ki hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı…

Bir taraftan da birbirinizle ilgili söylediğiniz olumsuz kelime ve cümleler benim canımı acıtıyor. Beni taraf tutmam için adeta zorluyorsunuz. Oysa biriniz annem, bir diğeriniz ise babam.

Hadi birbirinize düşman oldunuz bunun için yapabileceğim bir şey yok ama benimde birinize düşman olmamı beklemeyin. Ben sizlerden oluşan bir varlığım.

Ben her ikinizin de bir parçasıyım. Beni bir araya gelip, oluşturdunuz ama ayrılırken bölmeye çalışmayın. Beni lastik gibi çekiştirip durmaktan vazgeçin…

Birbirinizle ilgili sorular sormayın bana… Birbiriniz yaşadığınız sorunları benimle paylaşmayın, bu konuda sorumluluk almak istemiyorum.

Bunu arkadaşlarınızla ya da bir uzmanla konuşun. Ben sizin arkadaşınız ya da sırdaşınız olmak istemiyorum. Birbirinizle ilgili söylediğiniz ve öğrendiğim her yeni şey beni üzüyor ve hayallerimi yıkıyor.

Hatta bir diğerinizin anlattığını dinlemek, diğerine karşı kendimi suçlu hissetmeme sebep oluyor. Yaptığım herhangi olumsuz bir davranış karşısında ‘babasına ya da annesine çekmiş’ sözlerini duymak istemiyorum.

Ben her ikinizden de bir şeyler öğrendim. Sadece birinizin çocuğu değilim. Beni sorunlarınızın içine almak yerine dışında tutmaya çalışın…

Zaten kafam o kadar karışık ki! Okul toplantılarımda artık sizleri bir arada göremeyecek miyim? Öğretmen anne babamı çağırdığında bir diğeri gelemeyecek mi? Biliyorum artık üçümüz bir arada oturup, konuşup, eğlenemeyeceğiz.

Çok sık bir araya gelmek isterim ama böyle olduğunda da sanki her şey eskisi gibi olacak şeklinde algılamama, hayaller kurmama sebep oluyor. Kısacası beni umutlandırıyor. Tutarlı davranırsanız bende durumu kabullenmeye başlayabilirim.

İsteklerim karşısında birbirinizle konuşur, beni anlamaya çalışır ve birlikte davranırsanız bende daha dengeli olurum. Kendimi güvende hissedebilirim.

Ama ikiniz birbirinizden farklı davranırsanız bende birinize yaptıramadığım isteğimi, diğerinize yaptırırım. Sizlerin birbirinize yönelik kızgınlıklarınızı bende kendi isteklerimi halledebilmek yönünde değerlendiririm.

Benimle ilgili kararlarda bir arada olmanız, sizin ve benim için doğru olandır. Gelecekte benim yüzümden üzülen ve acı çeken siz olursunuz…

Sizlere saygılı olabilmem için sizinde birbirinize saygılı olmanız gerekiyor. Ben sizden gördüğüm davranışları uygularım. Ben sizi taklit ederim.

Sorunlarım karşısında her ikinizin desteğini yanımda hissetmek isterim. Sizi yanımda hissetmek kendime ve çevreye güvenimi sağlayacak. Hayata karşı mücadelemi ve başarımı artıracaktır. Biliyorum siz benden büyüksünüz ve daha deneyimlisiniz.

Beni görmezden gelmeyin, ben yokmuşum gibi davranmayın… Benim duygularımı ve düşüncelerimi anlamaya çalışın.

Boşanma kararınızı benden saklamadığınız ve benimle paylaştığınız için teşekkür ederim. Her ne kadar sizi başta korkutmuş olsam da, benden gizlemediğiniz için size güvenim zarar görmedi.

Tepki göstermiş olsam da sizin kararlı ve tutarlı davranışlarınız benim olayları daha doğru algılamamı ve kabullenmemi kolaylaştırdı.

Benim ağlamama ve kızgınlıklarımı ifade etmeme izin verdiniz. Bu davranışınız beni anladığınızı düşünmeme sebep oldu. Biliyorum birbirinizi sevmeseniz de beni sevdiğinizi…