Çocuklarımıza doğrudan konuşurken bilinçli olmamız gerektiği gibi, çocuklarımız hakkında bir başkasına konuşurken de dikkatli olmalıyız.
Farkına varmadan yaptığımız yanlışlar olabilir.
Bunlardan biri etiketlemektir.
Çocuğuyla beni dinlemeye gelmiş anne ve babalardan seminerlerden sonra, çocuğun yanında bana şöyle sorular yönetilir;
“Doğan hocam bu çok tembel / yaramaz / sorumsuz / aklı bir karış havada / söz dinlemez!
Abisi/ablası hiç böyle değildi.
Ne yapacağız?”
Çocukta orada korku ve en önemlisi utanarak, ezilerek benim gözümün içine bakar.
Yüreğim cız eder.
Çocukla göz göze gelirim, gülümserim, elini sıkarım, ne güzel gözlerin var, derim, gözleri ışıldayan çocuğa, “Gözlerin ışıldadı, annen baban ne derse desin, sakın bu ışıltıyı kaybetme,” derim.
Onun bir etiket değil, bir can olduğunu, anlaşılması gereken, doğru, geliştirici tanıklık yapılması gereken muhteşem bir potansiyel olduğunu, anlatmaya çalışırım.
Doğan Cüceloğlu