Kadınlar bir gün bu dünyadan aramızdan çekip gittiklerinde, peşlerinde ’yetim-öksüz’ kalan çok olur.
Mutfaktaki dolap, perdeler,
kavanozun içindeki eski düğmeler,
özenle saklanmış küçülmüş giysiler,
dolap diplerindeki yarım kalan örgüler,
danteller ,
dikiş malzemeleri ,
kurdeleler…
Çekmecenin dibinde artık kimsesizdir eski tarak ve tokalar…
Sabah karanlığında mutfaktan gelen tıkırtılar susar, yetim kalmıştır tabaklar.
Bir kadın gittiğinde hep suyu unutulur saksıların.
Sık sık boynunu büker ’sarıkız’.
Teki kalmış o eski bardağın, fincanın anlamını bilen olmaz, değerini kimse anlayamaz krom hac tasının.
Balkon artık sessizdir,
koridor kimsesiz…
Bir kadın gittiğinde…
Bir kadın gittiğinde ne çok kişi gider aslında;
bir ağır işçi,
bir temizlikçi,
bir aşçı,
bir bakıcı,
bir bahçıvan,
bir hastabakıcı,
bir muhasebeci…
bir anne gider…
bir dost…
bir arkadaş…
bir sevgili…
bir komşu…
ne çok kişi gider aslında, bir kadın gittiğinde.
Yaşarken kıymetinizi bilenlerle yaşamanız dileğiyle…
