Yoğun, çok sık ve genellikle yaptıkları hatadan çok benliklerine yönelmiş eleştiri alan çocuklar büyüdüklerinde;
-Özür dilemekte zorlanabilirler
-Mükemmeliyetçi bir tutum sergileyip yanlış yapmaktan delicesine korkabilirler
-Özgüven eksikliği ile mücadele etmek zorunda kalabilirler
-Yoğun suçluluk duyguları hayatlarına hakim olabilir
-Kendi fikirlerinin hep yanlış olduğunu düşünerek fikirlerini saklama eğiliminde olabilirler
-Sevilmeye layık olmadıklarını, aslında hiçkimsenin kendilerini gerçek anlamda sevmediğini düşünebilirler
-Ebeveyn olduklarında çocuklarının yaptıkları hataları kabullenemeyebilirler
-Yaşam zorlukları karşısında toleransları ve baş edebilme becerileri düşük olabilir.
Eleştirilmek ile hale yola gelen bir çocukla karşılaşmadım…
O an içine kapanıp davranışını durdursa bile, uzun vadede daha geniş çaplı problemlere yol açabiliyor umarsız eleştirilerimiz.
Gelin biz bu işten vazgeçelim.
Çocuklarımızın yanlışlarını onlar için birer öğrenme fırsatına çevirelim.
Eleştiri bir disiplin ya da öğretme metodu değildir.
Açıklayıcı olarak, net ve anlaşılır sınırlar koyarak, tutarlı olarak, otoritemizi çocuklarımızın benliğini hiçe saymadan korumayı öğrenmeliyiz.
Ne dersiniz eleştirinin yerine daha olumlu bir şeyler koyabilir miyiz?
