Elle yazılmış, postadan geldi mektup.
Tarih konmamış, ama zarftaki damga Mart ortalarını gösteriyor.
İsmini, kimliğini vermeden yayınlamamda bir sakınca olmadığını yazmış. Mektup aşağıda. Sonra birkaç notum olacak.
***
Saat gecenin bir yarısı ve ben size yazma ihtiyacı duydum.
Daha yeni bir mektup paylaşmışsınız ve ben o paylaşımı ağlayarak okuyunca dedim,
“Doğan Hocama bende yazmalıyım.”
Neyi mi?
Sevgisiz büyüyen, şiddetin her türlüsünü tadan bir öğretmenim ben.
Evet, küçücük yüreğimde öyle derin yaralar, acılar biriktirdim ki hocam…
Şimdi küçük yürekler sarıyor o hiç büyümeyen küçük yaralı kalbimi.
Bir Polar Affektif Bozukluk Hastasıyım.
Şimdi Lithuril kullanıyorum, koruma amaçlı. Normal, sosyal bir yaşantım var.
Arabam var, çok sevdiğim işim var Elhamdülillah.
Yani dışarıdan sevgi dolu, gülümsemesi eksik olmayan, çevresine neşe saçan biriyim.
Ancak içimde hiç susmak bilmeyen bir küçük yürek var ve o yaralı yürek hiç iyileşmeyecek.
Çocukların acı çektiği her hikâyede kanayacak. Kısaca bahsetmek istiyorum.
Belki bu anlattıklarımı anne babalara anlatırsınız. İsmimi gizli tutmanızı rica ederim.
Küçücük bir çocuk düşünün, yazdığı günlüğe “Rabbim senden korkmuyorum; babamdan korktuğum kadar!”
Ne kadar acı değil mi hocam.
İnsan babasından sevgi görmek isterken dehşetle korkar mı?
Peki anne…
O da geçim yapıyorum diye her seferinde vahşice dövülmesine rağmen dakikalarca yalvarıp, özür dileyip, affedersiniz utanarak yazıyorum, kadınlığını kullanarak kocasını memnun etmeye çalışan bir zavallı.
Peki çocuk; çocuk farkında her şeyin. Bir çocuğun anne babasının yatak sırlarını tüm ayrıntılarıyla ve senelerce yaşaması o kadar acı ki!!!
Susan, susan, susan bir çocuk ve sustuğu için ne kadar uslu denen bir çocuk!!! 9-10 yaşlarında evdeki psikolojik ve fiziksel şiddetten dolayı susuyordu halbuki o çocuk.
Ama o çocuğun bir silahı vardı Doğan Hocam, “Rabbi.”
Daha 6 yaşında tek başına odalara çekilip, “Allah’ım ne olur babam annemi dövmesin” diye dua ederdi o çocuk.
Bir de hep yazardı o çocuk, tek rahatlama yöntemiydi yazmak. Çünkü insanlar onu anlamıyor, ne acılar yaşadığını bilemiyordu. Ama o çocuk yazdıkça rahatlıyordu.
“Bir gün öyle bir patlayacağım ki her şey değişecek” yazmışım mesela.
Evet, dediğim oldu. 19 yaşında bu hastalıkla tanıştım. İnsanın aklını kaybetmesi ne kadar acıymış bunu bizzat yaşadım.
Ve asıl yaşadığım şeyi anlatacağım size “sevgiyi”, Doğan Hocam sevilmeyi ve sevilmenin ne kadar önemli olduğunu.
Aklım gitmişti, evet manik dönemin en yoğun zamanındaydım ve tekrar aklım başıma gelmişti, ama hatırladığım bir şey vardı.
Annem hastalandığımda kızımı kaybettim diye bayılmış, ama hiç hatırlamıyorum bana anlattılar.
Asıl anlatacağım şey babamın gözleriydi Doğan Hocam. Ağlamaktan kıpkırmızı olmuş gözlerine o hasta halimle bakıp “Babam beni seviyor” diye mutlu olmuştum.
Aklım başıma geldiğinde babamın sakallarına aklar düştüğünü fark ettim. Tam bir sene gençliğimin baharında eve mahkûm oldum.
Psikolojik tedavim boyunca en çok da babamın şefkatini gördüm. O sinirli, sevgisiz, çocuksu tavırlı, küsen, nazlanan adam gitmiş yerine olması gereken Baba gelmiş.
Evet, Doğan Hocam benim babam 19 sene sonra “baba” oldu.
Ne kadar acı…
Beni de bu hastalığa mahkûm etti. O kadar zor yıllar yaşadım ki, o kadar acı biriktirdim ki hepsini de unutmak mümkün olmuyor maalesef.
Kendime geldiğimde uyuşmuş, kilo almış serseme dönmüş ama sevildiğini sonuna kadar hissetmiş bir çocuktum aslında.
Anlatın hocam, sevsinler çocuklarını.
Anlaşamıyorlarsa zorlamasınlar boşansınlar.
Küçücük yürekler o kadar hassas ki, o yüreklere kaldıramayacakları ağırlıkları vermesinler. Şımaracak diye sevgisiz büyütmesinler çocuklarını.
Şimdi öğretmenim; nerede sevgisiz çocuk var hemen anlıyorum onları, elimden geldiğince seviyorum ve sevmeye, o küçük yüreklere dokunmaya devam diyorum.
Çünkü içimdeki çocuk o zaman susuyor ve yaralarım hafifliyor.
Sevgiyle kalın hocam.
***
Bana mektup yazan bu değerli genç öğretmene İÇİMİZDEKİ ÇOCUK kitabımı imzalayarak gönderdim ve kısa bir mektup yazdım: özetle, “bu kitabı acele etmeden yavaş yavaş okuyun ve verilen bütün uygulamaları yapın. İçinizde utanan, saklanan, kendini değersiz gören çocuk gidecek ve yerine sevildiğine inanan, kendini değerli hisseden coşkulu, cıvıl cıvıl bir çocuk gelecek,” diyerek onu yüreklendirdim.
Bu mektubu sizlerle paylaşabildiğim için mutluyum. Belki annesiniz, belki baba belki de bir öğretmen.
Çocuklarımıza daha sağlıklı bir aile ve sınıf ortamı yaratmakta duyarlı olduğunuza inanıyorum.
Selamlar, sevgiler
———
