“Ben 2 yaşındayım. Sendromlu falan değilim. Hüsrana uğradım. Endişeliyim, sıkıntılıyım, çok bunaldım ve kafam karışık. Sarılmaya ihtiyacım var.”
2 yaşında bir çocuğun günlüğünden:
Bugün uyandım ve tek başıma giyinmek istedim. “Hayır, bunun için vaktimiz yok, bırak ben yapayım” dediler.
Bu beni üzdü.
Kahvaltımı kendim yemek istedim ama şöyle dediler,
“Hayır, eline yüzüne bulaştırıyorsun, bırak ben yedireyim.”
Bu beni hüsrana uğrattı.
Arabaya kadar yürümek ve kendi başıma binmek istedim ama şöyle dediler, “Olmaz, yola koyulmamız lazım, vaktimiz yok. Bırak ben yapayım.”
Bu beni ağlattı.
Arabadan kendi başıma inmek istedim ama dediler ki “Hayır, vaktimiz yok, bırak ben yapayım.”
Bu yüzden kaçmayı istedim.
[quads id=1]
Sonra Legolarla oynamak istedim bu kez de “hayır, öyle değil, böyle oynayacaksın…” dediler.
Artık Legolarla oynamak istemediğime karar verdim. Başka birin elindeki oyuncak bebekle oynamak istedim, bu yüzden bebeği aldım. Dediler ki “Hayır, bunu yapma! Paylaşman gerek.”
Ne yaptığımdan emin değilim ama bu beni üzdü. Ben de ağladım. Sarılmak istedim ama “Bir şeyin yok, git oyna,” dediler.
Toplama zamanı geldiğini söylediler. Bunu biliyorum çünkü birisi sürekli, “Git oyuncaklarını topla,” diyor.
Ne yapmam gerektiğinden emin değilim, birinin bana göstermesini bekliyorum.
“Ne yapıyorsun? Niye olduğun yerde duruyorsun? Oyuncaklarını topla, hemen!”
Kendi başıma giyinmeme ya da gitmem gereken yere ulaşmak için bedenimi kendi başıma hareket ettirmeme izin verilmedi, oysa şimdi bir şeyleri toplamam isteniyor.
Ne yapmam gerektiğinden emin değilim.
Bunu nasıl yapmam gerektiğini birinin göstermesi gerekmiyor mu?
Nereden başlayacağım?
Eşyaların nereye konması gerek?
Pek çok kelime duyuyorum ama benden ne istendiğini anlamıyorum. Korkuyorum ve kıpırdayamıyorum.
Yere uzanıp ağlıyorum.
Yemek vakti geldiğinde kendi yemeğimi almak istedim ama “hayır, sen daha çok küçüksün. Bırak ben yapayım” dendi.
Bu bana kendimi küçük hissettirdi.
[quads id=1]
Önümdeki yemeği yemeye çalıştım ama doğru yere götüremedim ve biri durmadan “Al, bunu dene, şunu ye” deyip durdu ve yüzüme bir şeyler sokuşturdu.
Artık yemek istemiyordum. Bir şeyleri fırlatmak ve ağlamak geldi içimden.
Masadan inemiyorum çünkü kimse izin vermiyor…
Ben de çok küçüğüm ve tek başıma inemiyorum Bir ısırık almam gerektiğini söyleyip duruyorlar. Bu daha fazla ağlamama sebep oluyor.
Açım, hüsranla doluyum ve ağlıyorum. Yorgunum ve birinin beni kucaklamasına ihtiyacım var.
Ne güvende hissediyorum ne de kontrolün bende olduğunu. Bu beni korkutuyor. Daha da çok ağlıyorum.
2 yaşındayım. Kimse kendi başıma giyinmeme izin vermeyecek, kimse kendi bedenimi ihtiyacı olan yere taşımama izin vermeyecek, kimse kendi ihtiyaçlarımı karşılamaya çalışmama izin vermeyecek.
Öte yandan, paylaşmayı, “dinlemeyi” ya da “bir dakika beklemeyi” öğrenmem bekleniyor.
Ne söylemem, nasıl davranmam ya da duygularımla nasıl baş etmem gerektiğini bilmemi bekliyorlar.
Kıpırdaman oturmamı ya da fırlattığım bir şeyin kırılabileceğini bilmemi bekliyorlar…
Oysa ben bütün bunları BİLMİYORUM.
[quads id=1]
Yürüme, itme, çekme, ilikleme, fermuar kapatma, doldurma, taşıma, tırmanma, koşma, fırlatma becerilerimi geliştirmeme ya da yapabileceğimi bildiğim şeyleri yapmama izin verilmiyor.
Beni ilgilendiren ve meraklandıran şeyleri yapmama izin YOK.
2 yaşındayım.
Sendromlu falan değilim…
Hüsrana uğradım.
Endişeliyim, sıkıntılıyım, çok bunaldım ve kafam karışık.
Sarılmaya ihtiyacım var.