İlkokula gidiyordum. Çocukluğumun yoksulluk günleriydi. Babamın işsiz olduğu tarihlere denk gelir.
O gün okuldan çıkmıştım, babamla bir lokantaya girmiştik. Tezgahta daha önce soframıza hiç teşrif etmemiş bir yemek görmüştüm. Köfteler sulu patatesin içindeydi.
Hiç unutmam yemeğin adı İzmir köftesiydi. Görünüşüyle çok hoşuma gitmişti. Babam ne yemek istediğimi sorduğunda, ona o yemeği göstermiştim.
Serde yoksulluk olduğu için, önce fiyatını sordu babam mecburen. İyi hatırlıyorum o günün şartlarına göre, tezgahta en pahalı yemek oydu.
Babam önce bana baktı sonra yemeğe. “Şu fiyata olmaz mı? çocuğun canı çekmiş” dedi babam.
Tezgahın arkasındaki adam gayet umursamaz bir ses tonuyla “olmaz” dedi.
O gün,babamın yüzünde gördüğüm o çaresizlikten sonra,
Çocukluğum boyunca,”Bir daha babamın yanında hiç acıkmadım”
Evet dostlar, Saklamak değil paylaşmak olmalı özümüz…
Eleştirmek değil çözüm bulmak olsun sözümüz…
Yıkmakta değil yapmakta olmalı gözümüz…
Saldırmakta değil sarılmakta olmalı çözüm…
SEVGİYLE kalın…
Atakan Gülgar
