Karşılaşmaktan en hoşlanmadığım durum ne biliyor musunuz?
Çocukların ebeveynlerinden sır saklamaya yönlendirilmesi.
Nasıl mı?
Şöyle açıklayayım.
Şimdi bir çocuk düşünün.
O gün yanlışlıkla evde bir vazoyu kırdı teyzesi de onun yanına gelip tamam bunu yapıştırırız.
Annen fark etmez.
“Şiiişt bu aramızda sır olarak kalsın!” dedi.
Ya da “al bu çikolatayı hemen ye, annen görmesin, aramızda kalsın” dedi.
Çocuklara hoş görünmek için “aramızda sır kalsın”, “sakın annene/babana” söyleme gibi cümleler havada uçuşuyor.
Genelde masum durumlar bunlar.
“Bak bu ikinci dondurmayı yediğini sakın annene söyleme”, “ayyy burası kırıldı, dur yapıştırırız şimdi, sakın annene söyleme” gibi.
Hep açık iletişimi savunuyoruz değil mi?
Çocuğumuz büyüdüğünde de kırgınlıklarını, kızgınlıklarını, mutluluklarını bizimle paylaşabilsin istiyoruz.
Ama yine ebeveyni korkutucu, ondan sır saklanılması gereken bir figür gibi gösteriyoruz. Yani biz göstermiyoruz da gösterenler var diyelim.
Bugün ikinci dondurmayı yediğini saklıyor, yarın belki okulda, parkta ya da herhangi bir yerde başına gelen kötü bir olayı ona “sakın söyleme” dedikleri için saklayacak.
Yaşanabilecek durumları buraya yazmak bile istemiyorum!
Buradan tüm anneanne, babaanne, dede, teyze, amca, hala, dayı, elti, görümce, komşu, arkadaş hepsine sesleniyorum.
Çocuğa hoş görünmek, aranızdaki ilişkiyi özel kılmaya çalışmak için “piişşştt aramızda sır kalsın bu” demeyin olur mu?
Bu arada yazıyı gerçekten size sır vereceğim diye okumaya başlayan var mı?
Varsa kaaan-dııır-dım…
Bu yazdıklarım mümkünse sır kalmasın yayılsın.
Doç. Dr. Saniye BENCİK KANGAL
Akademisyen Anne
