Anne kızını kucağına aldığı gün, sevgi ile bağlanır.
Bebeğidir o, bir parçasıdır.
Ona yaşayamadığı her şeyi yaşatmak ve onunla da yaşayamadıklarını yaşamak ister.
Bazen bunu abartır.
Kızını kendi zanneder.
Kendi hatalarını onun yaşamasından korkar, endişelenir.
İstemeden hakimiyet kurar, kurallar koyar.
Çocuk kendi olmaya, kendini bulmaya ve kendi yolculuğunu yaşamaya çalışırken, annesinin korkularına göre yaşamaya çalıştığını fark eder.
Fark ettiği an, anneye karşı istemsiz bir öfke başlar.
Sevdiği kadına, anneye, en derin sevgi hissetiği varlığa öfkelenen kız çocuğu, yine farkında olmadan bu seferde kendine daha çok kızmaya başlar.
Ve bu negatif döngü devam ettikçe, anne kız arasında bazen çocuklukta bazende ergenlikte artarak devam eden çatışma ve öfke süreci devam eder.
Anne kendindeki korkuları, istemsiz baskıları fark edip, kendi hayatına ve kendine dönüp, kendini sevmeye başlayıncaya kadar bu kriz ve kabus devam edecektir.
Kız çocuğu ile anne arasındaki çatışma ilişkisi, koşulsuz sevgi ve kabul edişe dönüşmediği sürece bu süreç artacak ve acıtacaktır.
Aralarındaki doğal sevgi, aslında değer duygusunu oluşturur.
Anneden yeterli, dengede ve koşulsuz, kabul edici sevgi alan her kız çocuğu, hayata değerliyim diyerek yürür ve ilerler.
Böyle bir değerde, hayata değer katar, üretir…
Anne ve eş olduğunda sevilmek için sevmez, sevgisini paylaşmak ve yaşamak için sever.
Sevgiyi almak, vermek bir denge ve değerdir.
Bir anne olarak sevgiyi almamış olsanızda, kendinizi sevmeyi başarmadan, kadınlığınızın değerini fark etmeden, yani bunları kız çocuğunuza vermeden, onu hayata sevgi ve değerle hazırlama şansınız zordur.
Zorlanmayın, kendinizi sevebilmeyi çözün, bulun ve gerisini bırakın, zaten kızınız sizden alması gerekeni alarak hayatına, dengede devam edecektir.
Kendini bulmasına, kendini sevmesine izin verin.
