Değerli okurlarım, selamlar.
Eşim Yıldız geçen hafta fotokopi çektirmek için girdiği kırtasiyeci dükkânında bir anne oğul etkileşimine tanık olmuş, çok etkilenmiş, bana anlattı, bende sizlerle paylaşmak istedim.
Anne otuz beş, oğlu dört yaşlarında.
Annenin çocukla saygılı konuştuğu dikkatimi çekti.
Araba seçecekler, çocuk kutuları alıyor, henüz dört yaşında olduğu için kelimeleri bebek bebek söylüyor.
Fakat çocuğun konuşma tarzı, duruşu, kendine güveni sanki büyük adam gibi; ama bebek gibi konuşan bir büyük adam.
Araba seçiyorlar, anne kutuları alıyor, “Ne dersin?” diye soruyor.
Öyle anlaşılıyor ki, çocuk bütün araba modellerinin ismini ezbere biliyor.
“Bu model ister misin?”
“Hayır, anne” diyor çocuk.
Kendisi alıp bir şeyler gösteriyor, anne diyor ki, “O plastik, söylemiştim plastik almayacağız, plastik olmayanlara bak.”
“Peki, anne” diyor çocuk, hiçbir şeye ısrar etmiyor.
Başka alıyor, seçiyor, o renklileri seçiyor.
“O da plastik, söylemiştim plastik almayacağız. Metal bak,” diyor anne.
İçimden, “ne güzel iletişiminiz var, hayran oldum,” demek geldi.
Ama onu demek sanki çocuğa ve anneye ayıp olacak gibi hissettim.
Bir şey diyemedim, sadece hayranlıkla izledim.
Bayağı uzun sürdü, ama en sonunda bir araba aldılar.
Tam kapıdan çıkıyorlar, çocuk kapının kenarında bu cam küpler olur ya, işte onlardan almak istedi; “bir tane bunlardan alalım anne,” dedi.
Anne, “Hayır, paramız bitti alamayız artık, istersen ona yarın gelip bakabiliriz,” dedi.
“Ama anne çok istiyorum,” dedi.
Ama bunu kesinlikle ağlar gibi söylemedi, aynen olgun, yetişkin bir insan gibi söyledi.
“Ama anne çok istiyorum,” dedi.
Anne, “Hayır; ayrıca hatırlıyor musun bir kere bilmem kimin var onlardan, kırıldı. İçinde su var bunların. Çok da anlamlı değil, ayrıca paramız da bitti bugün,” dedi.
Çocuk hiçbir şey demeden, “Oldu anne,” dedi ve gittiler.
Kendi kendime düşündüm; dört yılda böyle bir şeyi gün be gün nasıl inşa ettiler, helal olsun yani.
Doğan Cüceloğlu
