Siz hiç bir kreşin ya da anaokulunun yıl sonu gösterisi sırasında kulisini gördünüz mü, ben birçok okulun kulisini gördüm.
Size biraz anlatayım.
Aylarca süren provalarda kuliste kimin ne yapacağı, hangi yaş grubunun önce sahneye çıkacağı, kimin ne giyeceği belli olmasına rağmen, söz konusu çocuk olunca o gün olayların büyük kısmı planlandığı gibi gitmeyebilir.
Soyunmak istemeyen çocuklar, giyinmek istemeyen çocuklar, bu benim ayakkabım değil diye ağlayan çocuklar, susayan çocuklar, annem gelmedi diye ağlayan çocuklar, annemi gördüm ben onun yanına gideceğim diye ağlayan çocuklar olabiliyor.
Öğretmenler ve yardımcı öğretmenler bir gösteriden diğerine çocukları hazırlamaya çalışıyor.
Aynı anda ışık, ses, müzik detayları ile uğraşıyorlar.
Tüm bunları yaparken üzerlerinde abiye elbiseleri ve topuklu ayakkabıları var.
Yani öğretmenler için de süreç zorluklar içeriyor.
Tüm bunlar ne için.
Anne babalar çocuklarını sahnede izlesin diye, peki değer mi buna?
Bence değmez.
Kreş ve anaokullarındaki yıl sonu gösterileri hem çocuklar, hem okullar hem de anne babalar için zorluklar içermesine rağmen devam ediyor.
Burada en çok düşünülmesi gereken şüphesiz ki, çocuklar.
Küçük yaşta bu kadar strese maruz kalmaları, ben en iyisini yapmalıyım hırsı ile duygu durumlarının alt üst olması, sahneye çıktıklarında bir anda yüzlerce seyirci ile karşı karşıya kalmaları, gözlerini acıtan sahne ışıkları, kulaklarında gürleyen müzikler eşliğinde aylarca ezberlemeye çalıştıkları hareketleri hatasız olarak yapmaya çalışmanın gerginliği…
Böyle anlatınca sizin de kulağınıza hoş gelmedi değil mi
Çocuklarımıza bunu yapmayalım.
Eğer amacımız çocukların sosyal duygusal gelişimini desteklemekte sınıfta yapılan rontlar, küçük müsamereler, drama çalışmaları yeterli olur.
Çocuk Gelişim Uzmanı
