ALLAH BENİM ÖMRÜMDEN ALSIN, SANA VERSİN!
SİZE NE İFADE EDİYOR?
Kaldırımda karşımdan gelen kadın yanımdan geçerken yüzüme dikkatle baktı, sonra arkamdan seslendi:
– Bi dakka, bi dakka!
Arkama döndüm ve biraz önce yanından geçtiğim kadına baktım.
– Sen o adam değil misin?
Hafifçe gülümseyerek bakmaya devam ettim. Yeniden sordu:
– Hani televizyonlara çıkan, ana baba çocuk diye konuşan adam sen değil misin?
– Evet, dedim. Televizyonlarda o konularda konuşuyorum.
Durdu, ellerini yana açtı, gözlerini açarak,
– Allah senden razı olsun, dedi ve devam etti, Allah benim ömrümden alsın, sana versin. Ne olur, televizyonlara çıkmaya devam et; konuş, hep konuş.
O anda durdum. Kendi kendime dedim ki, bir insana bundan daha kıymetli bir hediye verilemez.
Çok şükür şu an bana verilen bu muhteşem hediyenin farkındayım.
Şükredilecek bir an yaşıyorum.
Ve bu anı yaşadığım için şükrediyorum.
Kadına gülümsedim ve, inşallah, dedim.
O kendi yoluna, ben kendi yoluma yürüdük gittik.
***
Daha sonra düşündüm; bu kadın neden ömründen alıp bana vermek istedi, diye.
Geldiğim sonuç şu oldu: Onun kafasında bir BİZ var ve ben o büyük resme, o BİZ’e hizmet ediyorum.
Onun yapabileceğinden daha iyi bir hizmet veriyorum.
Öyle görüyor.
Ve benim hizmetimin devam etmesi için kendi ömründen vermek istiyor.
Çünkü benim hizmetimden o BİZ’in içindeki insanlar, anneler, babalar, çocuklar faydalanacaklar ve daha iyi, daha mutlu insanlar olacaklar.
Bu kadın nasıl bir aile ortamında büyüdü ki, böyle bir BİZ olduğunun farkına vardı ve bu BİZ’e hizmet etmenin aslında herkese hizmet etmek olduğunu anlamaya başladı?
Onu yetiştiren anne baba ve aile ortamı bu BİZ bilincini nasıl canlı tuttu ve çocuklara geçirmeyi başardı?
Şöyle düşündüm:
Bu öykü benim hayatımın anlamlı olduğunu, emek ve zamanımın boşa gitmediğini, bir bilim insanı olarak konuşup yazdığım halde sokaktaki bir sıradan vatandaşın anlayabileceği şekilde anlattığımı gösteriyor.
Ve içimden yaptığımı daha şevk ve inançla yapmaya karar verdim.
***
Okuduğunuz öyküyü başarılı, deneyimli ve kendini geliştirmeyi önemseyen bir arkadaşıma anlattım.
Dinledikten sonra, güldü ve şunu söyledi:
– Hocam o kadın gerçekte size 5 dakikasını vermez. Laf olarak söylemesi kolay, ama Azrail gelse ve haydi ver bakalım hayatından şu kadar zamanı dese, emin ol 5 dakikasını vermez. Bol keseden konuşması kolay, dedi.
Bu sözleri duyduğum zaman içimdeki bütün heves ve şevk temelden sarsıldı.
Kendimi saf, bön, savunmasız ve kolayca yaralanabilir biri olarak hissettim.
Gerildim.
Neden olduğunu bilmeden sanki hafiften öfkelendim.
Neye ve kime olduğunu bilmeden sinsi bir öfke kapladı içimi.
***
Yukarıda okuduğunuzun tümünü duygu ve düşüncesine önem verdiğim elli yaşını aşkın aileden bir yakınıma anlattım.
Dinledi, bana baktı ve:
– O kadın kendi inancı içinde sana zaten ömründen verdi, dedi. Ve başka bir şey söyleme ihtiyacı duymadı.
***
İşte durum bu!
Bu hikaye size ne anlatıyor? Yaşam hakkında, toplumumuz ve geleceğimiz hakkında?
Size göre kim gerçekçi ve doğru yolda?
Emek ve zamanınız için teşekkür ederim.
Doğan Cüceloğlu
