Ebeveynlik sürecimde kendime en kızdığım nokta ne biliyor musunuz ?
Acelecilik yaparak bazen çocuğuma ihtiyacı olan fırsatı tanımamam sanırım…
Oysa ki gelişim için biraz zorlanma gerekiyor…
Örneğin hepimiz hayat boyu zorluklarla karşılaşıyoruz ve her aştığımız zorlukta daha da kendimize güvenimiz artıyor.
“Bunu da başardım” diyoruz.
İşte çocuklarda böyle aslında biliyor musunuz?
Çocuklarımız bir zorlukla karşılaştığında bir şekilde onlara hiç kıyamıyoruz ve destek oluyoruz.
Özellikle anneanneler dedeler hiç kıyamıyor torunlarına.
Mesela bebekken bir yere mi tırmanıyor hemen arkasından bir destek.
Tam düşecek mi hooop tutuluyor.
Düştü mü kalkması için fırsat tanınmadan hopbidi kaldırılıyor!
Aslında bu kıyamamak değil de tam tersi “kıymak” oluyor.
Çünkü çocuk bir zorlukla karşılaştığında azıcık söyleniyor, biraz mızmızlanıyor ama çabalıyor ve sonuç olarak başarıyor.
Tıpkı yetişkinler gibi, bizim gibi…
Onun yerine yapmak yerine onu cesaretlendirmek gerekiyor.
Teorik kısımlarını sizi sıkmamak için anlatmayacağım ama sinir sistemi böyle böyle gelişiyor.
Çocuklarımız riskler alıp, denemeler, yanılmalarla öğrenecekler.
Böylece daha cesur daha kendine güvenli olacaklar.
O nedenle ellerimizi biraz üstlerin çekip, kalplerine koysak daha iyi olacak sanırım…
İşte bu yazıyı kendime yazdım, çünkü mizaç olarak içim durmuyor, kendimi frenleyemiyorum
Doç. Dr. Saniye BENCİK KANGAL
