Ergenlik çağına gelecek çocuklarım için araştırma yaparken gözüme takılan bir sitede, birbirleriyle dertleşen 11 -12 -13- 14 yaş aralığındaki çocukların konuşmaları beni derinden üzdü.
Ebeveynlerin sık şikayet ettiği konuların başında gelen ergenlik psikolojisinin, düşündüğümden daha korkunç bir boyutta olduğunu, bu konuşmalardan anladım.
İşin en kötüsü ise ergenlerin psikolojisini hormonları değil, anne ve babalarının bozmasıydı.
Kendilerine taktıkları isimlerse durumu daha açık bir şekilde ortaya koyuyordu.
Saatlerimi alan okumalardan sonra, bir kaç tanesinin yazışmalarını umumi bir sitede herkese açık yazıldığı için paylaşmakta bir mahsur görmedim. Belki durumu biraz daha ciddiye alabiliriz.
İşte yazışmalar ( okuyan uzmanlarımız yazımlarından bir sonuç çıkartabilirler diye yazıları düzeltmedim )
Henüz 13 Yasındayım.Ölmeyi O Kadar ÇoK İstiyorum ki Yaşamak Hiç Gözümde değil. İntihara Teşebbüsüm Oldu 10-15 Tane Hap Aldım.Bekledim Bişey Olmadı Kusmadım Bile
Kimsenin Beni Sevmediğini Düşünüyorum Annem Bana Çok Kötü Hakaret Ediyor Bana Bugün Sen Başkasının Kızısın Anlamını Getirdi Ama Belli Etmedi Beni İstiyerek Yapmışlar Ama Ben Buna İnanmıyorum.
Bana ”şerefsiz” bile dedi Ölmek İstiyorum Artık Ben Hergün Ağlıyorum Şuan Bile. Ama Ben Ölürsem Bundan Annem Sorunluymuş İntiharda Geride Kalanları Önemsememek Gerek.
Ne Arkadaş ne aile ne de yaşam hepsinde şanssızım hep mutsuzum beni tek mutlu eden babaannem eğer bigün gerçekten ölmek istersem video çekerek ölücem 2-3 dk sonrada öldürücem kendimi Dinime İnansamda ölmek istiyorum eğer bi gün ölürsem Allah beni affetsin ya hap içicem ya bileiğimi kesicem ya kendimi bıcaklıycam sürekli ölüp giderim diye kouşuşuyorum Allah’a Yalvarıyorum beni yanına al diye şuan bile ama olmuyor yaşım küçük olsa bile ben gelecektede mutlu olucağıma inanmıyorum
kimse derdimi dinlemiyor kimse ağladığımda ağlama bile diyor tek biri var derdimi dinleyip beni mutlu eden o da babaannem ama annem onu pek sevmiyor çünkü ben küçükken babaannem ona iyi davranmıyomuş ama gerilere ben bakamıyorum bi ara annemden bunları dinledim babaanneme düşman kesildim ama annemin dediği barış kızım diyo şimdi barıştım küstürmeye çalışıyo artık anlamıyorum şu koca dünyada bana tek iyi davranan babaannem ve dedem diye düşünüyorum ben artık yeter benimde kalbim var bende kırılıyorum insanlra benim mutluca yürümeme kimse izin vermiyor sadece azar işitiyorum
evde herkez benden şikayetci ve annemle bugün kavga ettik ben öliyim dedi ya herkez benden şikayetci ben ölüp gidiyim işte diymi?..
pskolojik sorunlarımın olduğunu biliyorum annemgil farkında değil babaannemin yaında 1 kez bile kafam ağrımıyor 1 kez bile göz yaşı dökmezsen şuan evde bile göz yaşı döküyorum çünkü intihardan korkuyorum öbürkü dünyada halimden çok korkuyorum ama ölmeyide o kadar çok istiyorum ki bu yaşta bu dünyadan bıktım yaşamaya dniyetli değilim
her sabah kalkınca öliyimde kurtuluyum gene mi ölmedim diye konuşmaktan bıktım gün gelecek evde kimse yokken intihar videomu çekip youtubede yayınlıyacağım belki sizede tuhaf geldi ama gerçekte böyleyim ağlamaktan gözlerin şişiyo kalbim sıkışıyo her sabah.
ama ben annemgile derdimi sölemiycem çünkü okula gitmemek için yalancının biri şerefsizin biri olmuşum anlayın ki ben ölmke istiyorum öldürücem kendimi bana zamanınızı ayırıp bu konuşmayı okuduğunuz için teşekkür ederim
Bir Dost
12 yaşındayım ama emin ol bende senin duygularının aynısını yaşıyorum benim babam beni ve kardeşlerimi çok seviyor ama annemi sevmiyor istemeyerek evlenmişler sürekli bnm yanımda kavga ediyolar piskolojim bozuldu hatta cinler bile musallat oldu bna hocaya götürdüler beni sinir hastası oldum annem babamın yaptklarını komşulara anlatıyor ben duya duya annemdn ailemdn nefret ettdm kardşlerim dışında ben anneme kaç kez vurdum kadın ağladı ama istemeyerek sinirden ben bu hayatı yaşamak istemiyorum ölmekistiyorum :'(
Nasihat diyelim
Bak benim babam ve annem ayrı değil ben 14 yaşındayım ama emin ol senden daha beter şeyler yaşıyorum babamın annemi aldattığını kendi gözlerimle gördüm babam beni sevmiyor bana oruspu diyor kasar şerefsiz piç aklına gelen tüm küfürleri ediyor annem beni savunmak için konuşunca benim onumde annemi dövüyor bana tokat atıyor arkadaslarimin önünde küçük düşürüyor bende intihar etmeyi denedim olmedim öldürmeyen allah öldürmüyor ışte yapacak bisey yok.
Tek şansım okumak ve hayatimi düzene sokmak annem ve kendime bakabilmek için is bulup calisacam bu adamdan da bi an önce kurtulmak tek dileğim emin ol senden daha kötüleri de var bunu düşün eğer bunları okuuduysan emin ol seni anlıyorum yasadiklarin sana çok ağır geliyor ama hayat bu ve bize birer sınav yapıyor mecburuz ilk sınav olacak ardından bize bilgi verecek biraz tuhaf ama yapabilecegimiz tek şey ailemizin bozduğu hayatımızı kendi cabalarimizla duzelmek.
İsim *
Evet ben ailem tarafın dan sevilmeyen ,dışlanan ben.hayattan cok yoruldum bıktım 13 yaşıdaki bi kız olarak allahtan tek istediğim artık ölmek , çünkü artık dayanamıyorum benn daha çok çok küçükken ayrıldılar baban bi başka kadinla evlendi ,babam hergün üvey anneme küfürler ediyo bize küfür ediyo evden kovuyo siktirin gidin bu evden şerefsizler istemiyorum sizi bu evde hergün resmen kendi onuruna şerefine küfür ediyo ,üvey annemi dövüyor.ben artık cok yoruldum bu hayattan ablamda öyle.
dayanamıyorum hergün aklımdan kendimi öldürmek geçiyor. okula giderken yanima birsürü ilac aldım nedeni belli belirsiz di okulda tenefüste okulun arkasına gittim 15 tane hap içtim oturdum resmen ölmeyi bekledim ama malesef kaheetsinki hiçbir şey olmadi midemde bulanmadi. artık dayanamıyorum gece babam rüyama giriyo kabusum oluyo.
uyuyamıyorum korkuyorum kendimi yalnız hissediyorum . Bıktım artık çok yoruldum. artık ben bebeme baba bile demek istemiyorum cok cok yoruldum…
Size bi tafsiye mutlu olmak icin hayyatta anne baba da dahil başkalarına ihtiyaç duymak gerekmiyor.
Deniz
BEN 11 Yaşındayım Kafam Çok bulanık Annem babam Kendilerine Bagrıyorlar bende sıkılıyorum Ve üzülüp Odaya girp şarkı eşliğinde Ağlıyorum Onlara hiç bir şeyim Açık vermiyorum Çünkü Her bir şey Söyleşimde Kotu yanit verecekler diye korkuyorum Tek başıma yim Tek kardes Sıkı liyorim Derslerim Birden kotu olmaya başladı Bende Istemiyorum Kötü olmasını AMA nabacagim Off lütfen Cevap verin nababilirim
Deniz
13 yaşındayım ve 8. sınıfa geçtim. Bu yüzden üzerimde büyük bir baskı var. İyi bir ailem var ama bazen evden kaçmak istiyorum. Haftanın hergünü ders çalışıyorum ve dersanelere gidiyorum. Eve geldigimde ise tek istedigim biraz dinlenmek. Ama o da olmuyor. İki kardeşim var ve ikisi de birbirinden beter. İkisi de beni çıldırtıyor ve kendime hakim olamıyorum ve haliyle sinirlenip bagırıyorum.
Artık o kadar çok alışmışımki bagırmaya annem bana sinirlenince bendd bagırmaya başmıyorum. Ve gerçekten istemeden fark etmeden agzımdan sinirle çıkıyor kelimeler. Haliyle cezalar falan işte.
Ama en nefret ettigim haklıyken haksız duruma düşürülmek. Bir olayda %100 haklı olsam bile yine azar işitiyorum ve gururum kırılıyor. Özellikle odama izinsiz girilmesi. Odama izinsiz giriliyor ve ben sesimi çıkarmamak için büyük bir savaş veriyorum. Dışarıda çok mutlu bir hayatım gibi görünüyor arkadaşlarımın açısından. Hep sahte bir maske takıyorum dışarda. Şimdiye kadar kimseye anlatmsdım bunları. Teselli olarak kitap okuyorum vw müzik dinliyorum. Ama o bile çare olmuyor. Ben ne yapmalıyım ?
İsimsiz
Küçükken aile içi şiddete tanık olmuş biriyim. Öyle pek kavgamız yoktur bizim normal aileler gibi ara sıra kavga ederiz. Mutlu değiliz ne annem ne babam ne ablam hiçbiri birbiriyle anlaşamıyor ve üçüyle de en çok konuşmaya çalışan benim.
Sanki bir aile değil de sokaktan rastgele seçilmiş 3 yabancı gibiyiz ilgisiz ve umursamaz. Arkadaşlarım var çok fazla ama onları sevmiyorum.
Ben daha 13 yaşındayım ama çoğu insan yaşımdan olgun davrandığımı söyler ve kendi yaşıtlarımla anlaşamıyorum. Onlara ayak uyduruyorum ve bu durumdan pek memnun değilim.
Büyüklerle de takılamıyorum normal olarak dışlanıyorum işte sırf bu yüzden sosyal medyada kendimi 18 yaşında bir erkek olarak tanıtıyorum insanlara yalan söylüyorum. İğrenç biriyim.
Onlar beni anlıyor anlattıklarımı dinliyorlar ve gerçekten onların yanında mutluyum ama bir süre sonra sosyal medya arkadaşlığı normal olarak bitiyor ve ben gerçekten inanılmaz üzülüyorum bu böyle sürüp gidiyor. Kimse bilmese de bunu size anlatabildim sadece.
Yaşıtlarımdan nefret ediyorum hiçbiri beni anlamıyor hepsi çok soğuk davranışlar sergiliyor sıcak davrananlarda çok vıcık vıcık geliyor ama büyükler öyle mi? Tam bir sırdaş iyi insanlar ama ben artık kimseye yalan söylemek istemiyorum ayrıca ben kızım kendimi erkek olarak da tanıtmak istemiyorum.
Sosyal medyada arkadaşım kalmadı artık ve ben sürekli ağlıyorum çok yalnız hissediyorum nedenini bilmediğim bir şekilde sizce ne yapmalıyım böyle alışmaya mı çalışıyım büyümeyi mi bekleyim?
isimsiz